ေလွခါး ႏွင့္ လူ

စကၠဴပန္းေရာင္စံုမ်ား မွန္ဘီ႐ိုထဲတြင္ ပြင့္ေဝေနၾကသည္။သတၱဳဖလား၏ ကုိယ္ထည္ေပၚမွာ ေတာက္ေျပာင္ေသာ မေဟာ္သဓာဇာတ္၊ အရည္ျဖစ္သြားေသာ စပ်စ္သီးမ်ား (ပုလင္းထဲတြင္)၊ ျပည္တြင္းျဖစ္ အထည္ၾကမ္းမ်ား ႏွင့္ ေကာင္တာေနာက္မွ ေကာ္ပတ္႐ုပ္တခ်ိဳ႕၊ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးေခ်ာင္းအလင္းေရာင္တို႔ျဖင့္ ကုန္တိုက္ခန္းမသည္ ခါတိုင္းလိုပင္ ေအးစက္ မိႈင္းညိဳေန၏။

ခန္းမ တစ္ဖက္စြန္းတြင္႐ွိေသာ စာအုပ္ေရာင္းသည့္ ေကာင္တာသို႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ထိုအေရာင္ဌာနမွာ လူသိနည္းသလို၊ ဝယ္ယူသူလည္း နည္းေသာ္လည္း အထူးသျဖင့္ သာသနာေရး ဦးစီးဌာနမွ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္ေကာင္းတခ်ိဳ႕ကို အမွတ္မထင္ ဝယ္ယူရ႐ွိတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းႀကံဳလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္  ဤကုန္တိုက္ ထိုအထပ္သို႔ တက္ကာ လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္ ႐ွိလို႐ွိျငား ႐ွာၾကည့္တတ္သည္။ ယခုလည္း ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္၏ “ကိုယ္က်င့္ အဘိဓမၼာ” စာအုပ္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ဝယ္လိုက္မိသည္။ ဤစာအုပ္မွာ ယခင္က ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ႐ွိေသာ္လည္း ကိုယ္က်င့္မေကာင္းေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ငွားရမ္းကာ ျပန္မေပးပဲ ထားခဲ့၏။ စာအုပ္ကို ကိုင္ကာ ျပန္လွည့္ထြက္အလာ…

“ေဟ့ေကာင္… ဘုန္းေဝ”

ဟူေသာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ အတူေနခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းဟု ဆိုႏိုင္သည့္ ေအာင္ျမင့္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ယခုေတာ့ သူ႔နာမည္ကို ထြန္းေအာင္ျမင့္ ဆိုလား ေအာင္ထြန္းျမင့္ ဆိုလား ေျပာင္းထားသည္ဟု တစ္ႀကိမ္ဆံုစဥ္က ေျပာဖူးသည္။ ေက်ာင္းေနစဥ္ကေတာ့ သူ႔အေမ မုဆိုးမေရာင္းေသာ ဘိန္းမုန္႔ကို အစြဲျပဳကာ ဘိန္းမုန္႔ဟုသာ ေခၚခဲ့ၾကသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငါးတန္းမွစ၍ ဆယ္တန္းေရာက္သည့္တိုင္ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတည္းတြင္ အတူတကြ စာသင္ခဲ့ၾကရသည္။

ယခင္က မည္းမည္း ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ ေအာင္ျမင့္သည္ နတ္ေရကန္ထဲ ကန္ခ်ခံ လိုက္ရသလို ထူးျခားေျပာင္းလဲစြာ စိုေျပ ဝၿဖိဳးေန၏။

“မင္း ဘယ္လာတာလဲ”

သူ႔ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ထဲက စာအုပ္ ေထာင္ျပျခင္းျဖင့္ အေျဖေပးလိုက္သည္။ သူက စာအုပ္ အမည္ၾကည့္၍ မထီတရီ ျပံဳးကာ…

“ေအး… မင္းလည္း စာေရးေနတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္… ဘယ္နာမည္နဲ႔လဲ… ငါလည္း အလုပ္မ်ားလြန္းလို႔ စာဖတ္ခ်ိန္ေတာင္ မရပါဘူးကြာ… ဘာလုပ္လုပ္ ေက်ာ္ၾကားေအာင္လုပ္ေပါ့… ဒါမွ ေငြေကာင္းေကာင္းရမွာ…”

ေစတနာႏွင့္ အၾကံေပးသလိုလို၊ အထက္စည္းႏွင့္ ၾသဝါဒ ေပးသလိုလို ကၽြန္ေတာ္ နားကေလာေလ့႐ွိေသာ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ ဒႆနတို႔ကို စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ၾကားရျပန္သည္။ သူက စာမူခတစ္အုပ္လွ်င္ သိန္းေက်ာ္ရသည္ဆိုေသာ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႕၏ အမည္ေတြကို ႐ြတ္ျပေန၏။

“စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ သူရတဲ့ ေငြေၾကလည္း မဟုတ္ဘူး… လူသိမ်ားတယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာ္ၾကားမႈလည္း မဟုတ္ဘူး… သူ႔ စာအုပ္ ေစာင္ေရ ဘယ္ေလာက္ေရာင္းရတယ္ဆိုတာလည္း မဟုတ္ဘူး… စာေပေလာက အေပၚမွာ သူ႔ စာေပၾသဇာ ဘယ္ေလာက္႐ွိသလဲ ဆိုတာ ပဲကြ”

ကၽြန္ေတာ့စကားကို သူ နားမလည္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

“မင္းသာမဟုတ္ဘူး… လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း နားမလည္ပါဘူး… ခုေခတ္ လူႀကီးလူငယ္ အားလံုးေလာက္ဟာ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ေငြေၾကးေနာက္ကိုပဲ အလုအယက္ လိုက္ေနၾကတာကိုး…”

“ေလာကမွာ ဒီႏွစ္ခုက အေရးႀကီးဆံုး မဟုတ္လားကြ”

“ေအး… မင္း မသိဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္… ေလာကမွာ အေရးႀကီးဆံုးက ပညာ နဲ႔ သိကၡာပဲကြ… သူက ပ်က္စီးႏိုင္တဲ့ အရာမဟုတ္ဘူး… တန္းဖိုးလည္း မျဖတ္ႏိုင္ဘူး… ဝိဇၹာ နဲ႔ စရဏ လို႔ေျပာရင္လည္း မင္းနားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး… ဉာဏ္ပညာ နဲ႔ အက်င့္သီလ ဆိုတာ သံသရာ ကိုပါတဲ့ ပါရမီေတြဆိုေတာ့ ရင့္သန္သထက္ ရင့္သန္တဲ့ သေဘာပဲ႐ွိတယ္”

သူ႔မ်က္ႏွာက ေကာင္းစြာ သေဘာ မေပါက္ႏိုင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသည္။ ခဏၾကံဳခိုက္ စိတ္သေဘာခ်င္း မတိုက္ဆိုင္ဖြယ္ စကားမ်ားကို မေျပာခ်င္ဘဲ ေျပာမိျပန္သည္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ္သြားေသာ လမ္းကိုသာ အမွန္ဟု ထင္တတ္လြန္းေသာ သတၱဝါ ျဖစ္သည္။

ေအာင္ျမင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာအခါ ေက်ာင္းဆက္တက္ႏိုင္ေသာ အင္အားမ႐ွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ေက်ာင္းဆက္ထားေပးမည္ဆိုေသာ ရပ္ကြက္ထဲက ဖိနပ္ေထာင္ဆရာ၏ သမီးကို သူလက္ထပ္ယူလိုက္သည္။

ဖိနပ္ေထာင္ဆရာ၏ သမီးမွာ ခပ္ဝဝ၊ အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး၊ မ်က္ခံုးေမႊး ေသးေသး၊ ေရႊႀကိဳးႀကီးႀကီး ႏွင့္ သူ႔ထက္ အသက္လည္း အနည္းငယ္ႀကီးေသာ မိန္းမျဖစ္သည္။ ေအာင္ျမင့္ ကိစၥ၌ ေအာင္ျမင့္သည္ အသည္းႏွလံုးႏွင့္ ဘြဲ႔တစ္ခုကို လဲလွယ္ယူခဲ့၏ဟု စကားလွလွ ဆိုရန္ပင္ခက္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေအာင္ျမင့္ရင္ထဲတြင္ အသည္းႏွလံုး ႐ွိမ႐ွိ မေသခ်ာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူသည္ မိုးထိေအာင္ ေလွခါးေတာင္ခ်င္သူ ဆိုေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။

သူသည္ အဆက္အသြယ္ေကာင္းရကာ အစိုးရဌာနတစ္ခု၏ အရာ႐ွိေပါက္စ ဘဝမွ ႏႈတ္ထြက္ၿပီး ကုန္သည္လုပ္ေနသလို ကန္ထ႐ိုက္ လုပ္ေနသလို ၾကားရသည္။ တိုက္ႏွင့္ ကားႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္ ဟုလည္း သိရသည္။ သူ႔ ပထမ အိမ္ေထာင္ႏွင့္္လည္း ကြဲကာ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး တစ္ဦး၏ သမီးႏွင့္ ယူျပန္သည္။ အင္းယားလိပ္တြင္ က်င္းပေသာ သူ႔မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေရာက္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မသြားျဖစ္။ လက္ဖြဲ႔ပင္ မပို႔ျဖစ္ဟု ထင္ပါသည္။

“မင္းေရာ ဘာလာလုပ္တာလဲ” ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္သည္။

“ဒီ အေပၚထပ္ကို လာတာေလ… ငါ့ဆရာ တစ္ေယာက္ အိမ္သစ္ေဆာက္တယ္… အဲဒီမွာ ခင္းဖို႔ ေကာ္ေဇာ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔ လာဝယ္တာ…”

ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိသည္။ သူက လိပ္စာ တစ္ခုေရ႐ြတ္ရင္း “ငါ ကုမၸဏီ တစ္ခု ဖြင့္ထားတယ္... ေ႐ႊေလွကားတဲ့... အင္ပို႔ အိတ္စပို႔ေပါ့... ၾကံဳရင္ ဝင္လည္ေပါ့ကြာ”

သူ႕ကုမၸဏီ နာမည္ကို ၾကားရေသာအခါ သူ႔ကြယ္ရာတြင္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးက သူ႔ကို ေဝဖန္ဖူးေသာ စကားကို ျပန္အမွတ္ရလာ၏။

“ဒီ ေအာင္ျမင့္ ဆိုတဲ့ေကာင္က လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္ ဒီလူ႔ ေက်ာကုန္းေပၚမွာ ေလွကား ဘယ္ႏွစ္ထစ္ ပါတယ္ဆိုတာ အရင္ၾကည့္တဲ့ ေကာင္ကြ”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ခြဲခြာလိုက္ၾကသည္။ အလိုေလ်ာက္ ေ႐ြ႕လ်ားေသာ စက္ေလွခါးေပၚတြင္ ရပ္ကာ အေပၚသို႔ တက္သြားေသာ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ေအာက္သို႔ဆင္းရန္ ႐ိုး႐ိုးေလွကား ဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ့ေျခေထာက္မ်ား ဦးတည္ ေ႐ြ႕လ်ားလိုက္ေလသည္။


သစၥာနီ (သရဖူ၊ ဇူလိုင္ - ၁၉၉၄)

အိမ္ ႏွင့္ လူ

အေနကဇာဘိ သံသာရံ၊ သႏၶာဝိႆံ အနိဗၺသံ။
ဂဟကာရံ ဂေဝသေႏာၱ၊ ဒုကၡာဇာတိ ပုနပၸဳနံ။

ဥာဏ္ေတာ္ႀကီးျမတ္ ေတာ္မူလွေပေသာ အ႐ွင္သည္၊ တစ္ခုတည္းေသာ သံသရာပုစာၦ၏ အေျဖကို ေတြ႔သိေတာ္မူေပသည္။ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္ မူၿပီးေနာက္၊ “ခႏၶာအိမ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆာက္တတ္ေသာ တဏွာေယာက်္ား၊ ဟယ္... ပဲခြပ္သမား” ဟု ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေတာ္ မူႏိုင္ခဲ့သည္။ ပါရမီ မရင့္သန္သူမို႔ ခႏၶာအိမ္ကို အဖန္ဖန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆာက္မိပါသည္ ဘုရား။ အတၱေဘာတည္းဟူေသာ ခႏၶာအိမ္ကို ရေသာဘဝမွာ ထိုအိမ္ကေလးအား ထားရန္ အိမ္ႀကီးကို ႐ွာျပန္ေလသည္။

သူ အိမ္တစ္လံုး ေဆာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းမ်ား ဖံုးလႊမ္းေနသည့္ မနိမ့္မျမင့္ ေတာင္ကုန္းေလး တစ္ကုန္းေပၚမွာ ပင္လယ္ျပာျပာကို မ်က္ႏွာျပဳထားေသာ မိသားစုေလးေယာက္ ေနႏိုင္႐ံု တစ္ထပ္သစ္သားအိမ္ကေလး တစ္လံုး ျဖစ္သည္။ ေနရာလပ္မ႐ွိေအာင္ ေဆးျဖဴသုတ္ထားေသာ ထိုအိမ္ကေလးတြင္ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္း ရရန္ႏွင့္ ေလေကာင္း ေကာင္းရရန္ မွန္တံခါးခ်ပ္မ်ား တပ္ဆင္၍ ျပတင္းေပါက္ က်ယ္က်ယ္မ်ား ေဖာက္လုပ္ထားသည္။ အိမ္ဝရန္တာတြင္ ခရမ္းႏု ေရာင္ အပြင့္ေသးေသးကေလးမ်ား ပြင့္သည့္ ႏြယ္ပင္မ်ား တြယ္ကပ္ေနၾကသည္။ ျခံထဲမွာေတာ့ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ႏွင့္ ယူကလစ္ပင္မ်ား ခပ္က်ဲက်ဲ ေပါက္ေန၏။

ထိုအိမ္ကေလးတြင္ အသားျဖဴျဖဴ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အ႐ုပ္ဆိုးေသာ သူႏွင့္ အတူေန သည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ လည္း႐ွိသည္။ (သူတို႔ ဘယ္တုန္းကမွ လက္မထပ္ခဲ့) ၿပီးေတာ့ သူ တစ္ခါတေလ ေရးသည့္ ဆီေဆးပန္းခ်ီကားေပၚ၌ သူ႔အလစ္တြင္ စုတ္တံျဖင့္ ၾကက္ေျခခတ္ရာ ျဖစ္ေအာင္ ျခစ္တတ္ေသာ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး သမီး ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တခါတရံ မွန္ျပတင္းေပါက္မ်ား ကြဲေအာင္ ေဘာလံုးျဖင့္ ကန္တတ္ေသာ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ႏွင့္ သားကေလးတစ္ေယာက္လည္း ႐ွိသည္။ (ႏွစ္ခုလံုးမွာ ေပ်ာ္စရာကိစၥမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။) ခ်စ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အ႐ုပ္ဆိုးေသာ မိန္းကေလး ေစ်းကအျပန္ ဆံပင္ေကာက္လာေသာေန႔တြင္ သူႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုလိုခဏမွာေတာ့ ေဆး ျဖဴသုတ္ထားေသာ အိမ္ကေလးအတြင္းမွာ အနည္းငယ္ မႈိင္းညိဳ႕ေနခ်င္ေနေပမည္။ စာဖတ္ခန္းထဲ ဝင္ကာ စာဖတ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနဖို႔ သူေကာက္ကိုင္လိုက္ေသာ စာအုပ္မွာ ပီ၊ဂ်ီ၊ဝုဒ္ေဟာက္စ္ စာအုပ္ ျဖစ္ေနတတ္၏။ သားႏွင့္သမီးကေတာ့ သူတို႔ ႀကိဳက္ေသာ မက္ဒိုနာ၏ ဗီဒီယိုအေခြကို ဖြင့္ကာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴ ကေလးမ်ားနွင့္ စည္းခ်က္လိုက္ ေနၾက မည္။ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္အသစ္ႏွင့္ စိတ္အသစ္ေကာက္ေနေသာ မိန္းကေလး မီးဖိုထဲမွေန၍ သူ ႀကိဳက္တတ္ေသာ ဝက္ ေပါင္ေျခာက္ကို တမင္ သူ ေညွာ္နံ႔ရေအာင္ ေၾကာ္ေနသည္။

ေဆးျဖဴသုတ္ထားေသာ အိမ္ကေလးအတြင္းမွ မႈိင္းညိဳ႕မႈမွာ တာ႐ွည္ခံေလ့ မ႐ွိပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က (သူသာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္) ျပတင္းေပါက္က်ယ္က်ယ္ တစ္ခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္လွ်င္ အျပာႏုေရာင္ ပင္လယ္ဆီမွ လတ္လတ္ဆတ္ ဆတ္ ေလေအးေအးက အိမ္ထဲကို တိုးဝင္လာကာ အထဲမွ မႈိင္းညိဳ႕မႈမ်ားကို အျပင္သို႔ တိုက္ခတ္ သယ္ယူသြားတတ္သည္။ ထိုခဏ၌ ႐ုတ္တရက္ ဝင္လာေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အိမ္အတြင္းမွာ ပို၍လည္း ျဖဴလက္သြားတတ္၏။

ထိုသို႔ သူေဆာက္ခဲ့ဖူးေသာ အိမ္ကေလးမွာ သူ႔စိတ္ကူးအတြင္းမွာသာ ျဖစ္ေလသည္။ “ခင္ဗ်ား ဒီေန႔ ဘယ္မွာအိပ္မွာလဲ”

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အထတြင္ အေၾကာင္းသိေသာ မိတ္ေဆြက ေမးလိုက္ေသာစကားကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏိုင္။ “႐ွိပါတယ္” ဟုသာ ၿပီးစလြယ္ေျပာရင္း ထြက္ခဲ့၏။ မိုးတဖြဲဖြဲ က်လာျပန္သျဖင့္ ပန္းၿခံအနီးမွ အေဆာက္အအံု တစ္ခု၏ ဆင္ဝင္ ေအာက္တြင္ ခိုကပ္လိုက္ရျပန္သည္။ သူ႔လိုပင္ ခရီးသြားသူ တခ်ိဳ႕ မိုးခိုေနၾက၏။ ေလွကားထစ္မ်ားေအာက္ အုတ္ခံုေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္စျဖစ္ဟန္ တူေသာ အိႏၵိယလူမ်ိဳး အဘိုးအို တစ္ဦးကို ေတြ႔ရ၏။ သည္ညအဖို႔ ေက်ာခင္းစရာ တစ္ေနရာ ေျပလည္ သြား႐ွာေသာ လူသားတစ္ေယာက္ကို သူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနဝင္တိုင္း ထိုကိစၥအတြက္ ပူပန္ရေသာ ဘဝမွ သူေကာ ဘယ္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

ကိုယ္ယံုၾကည္ရာမွာ ဘဝကို ေနာင္တမဲ့ စိုက္နစ္စြဲမက္ေတာ့မည္ဟု မိဘအရိပ္ကို စြန္႔ခြာလာကတည္းက ေႏြးေထြး ေသာ၊ လံုျခံဳေသာ၊ ၿငိမ္းေအးေသာ၊ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေသာ “အိမ္” ဆိုေသာအရာသည္ အေဝးတြင္ မႈန္ဝါး လြင့္စင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ အိပ္စရာေနစရာ မ႐ွားလွေသး။ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ၊ သေဘၤာဆိပ္မွာ ခရီးသြားမည့္သူမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ၍ ဟန္ေဆာင္ကာ အိပ္ႏိုင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ မိုးလင္းဖြင့္ေသာ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ညလံုးေပါက္ထိုင္ႏိုင္သည္။ (သည္အလုပ္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး ႏွင့္ ေဆးေပါ႔လိပ္ဖိုး ေငြ တစ္က်ပ္ေတာ့ အိတ္ထဲမွာ ႐ွိရသည္။) မိုးလင္းေတာ့မွ အမ်ိဳးသား စာၾကည့္တိုက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပန္ၾကားေရး စာၾကည့္တိုက္ ျဖစ္ ျဖစ္ တစ္ခုခုဆီ သြားၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေ႐ွ႕တြင္ ျဖန္႔ခင္းကာ ထိုင္လ်က္ ခိုးအိပ္ႏိုင္သည္။ သေဘာေကာင္းေသာ အလွည့္ က် စာၾကည့္တိုက္မွဴးႏွင့္ ႀကံဳလွ်င္ စားပြဲေပၚ ေမွာက္အိပ္နိုင္ေသာ အခြင့္အေရးပင္ ရတတ္၏။ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီး တြင္ ခရီးသည္မ်ား ညအိပ္ေနရန္ ခြင့္မျပဳေတာ့။ မိုးအလင္းဖြင့့္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားလည္း မ႐ွိေတာ့။ သက္ဆိုင္ရာက ၁၁နာရီ ထိုးသည္နွင့္ ဆိုင္တိုင္း သိမ္းေစသည္။ စာၾကည့္တိုက္မ်ားကလည္း ေန႔ခင္းဘက္ လာအိပ္သူမ်ားကို (စာဖတ္ခန္းထဲ တြင္ အိပ္စက္ျခင္း မျပဳရ) ဟူေသာ စာတန္းမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲကာ ကန္႔ကြက္တားျမစ္ၾကသည္။ အိပ္စရာ ခက္ခဲေသာ တစ္ညက မေရာက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ကမ္းနားလမ္း ေဗာတံတား တစ္ခုမွာ သြားအိပ္ခဲ့မိေသး၏။ မိုးလင္းေတာ့ ဘယ္သူ ျဖဳတ္သြား မွန္းမသိ။ သူ႔မ်က္မွန္ မ႐ွိေတာ့။ မ်က္မွန္က ေဟာင္ေကာင္ ေကာ္ကိုင္းမို႔ တန္ဖိုးမ႐ွိလွ။ အေဝးၾကည့္ မ်က္မွန္မို႔သာ သူ စာေရးစာဖတ္ မထိခိုက္သည္။ သူလည္း ကမ္းနားလမ္းကို လန္႔သြားသည္။

တစ္ညေနကလည္း သူ ေဗာတံတားေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ေနစဥ္ အကၤ်ီကြ်တ္ႏွင့္ ဗလေကာင္းေကာင္း လူတစ္ေယာက္ အနားေရာက္လာကာ “ေပးစမ္း” ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေျပာရင္း လက္ထဲက ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကို လုယူသြားတာ ခံရဖူး၏။ ကိုယ္ကလည္း ေတြေတြေငးေငး သမားမို႔ ႐ုတ္တရက္ ဘာျဖစ္သြားမွန္း နားမလည္။ ပထမေတာ့ ေဆးလိပ္မီးညွိရေအာင္ ေတာင္းသည္ဟုပင္ ထင္ေသး၏။ ေနာက္မွ သူ အႏိုင္က်င့္ ခံရတာပဲဟု သေဘာေပါက္ၿပီး ျပံဳးရယ္မိ၏။ ေလာကမွာ အတိတ္ဘဝကုသိုလ္ ေၾကာင့္ ေငြရတဲ့သူကရ၊ ဥာဏ္ရတဲ့လူကရ၊ ဗလရတဲ့လူကရေပမယ့္ ကိုယ္ အစြမ္းအစ ႐ွိတာေပၚမွာ အားကိုးၿပီး တခုခု ခ်ိဳ႕တဲ့သူကို အႏိုင္မက်င့္သင့္ပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ ကမ္းနားလို ေနရာမ်ိဳးက သူတို႔လုိ ေအးေအး ေဆးေဆး သမားေတြႏွင့္ မသင့္ေတာ္။ သူ႔ထက္ ဗလေကာင္းေသာ အကၤ်ီကြ်တ္ႏွင့္ လူက သူ႔ကို ဘဝတူ ကေလကေခ် တစ္ေယာက္လို႔ပဲ မွတ္ေပလိမ့္မည္။

သူဟာ ကေလကေခ် ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မ်ိဳး႐ိုးေကာင္းမိဘက ဆင္းသက္လာသူပါ။ လူေတြ အထင္ႀကီးတယ္ ဆိုတဲ့ အတန္းပညာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း သင္ခဲ့ဖူးတဲ့သူပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခါင္းထဲမွာလည္း အတန္းပညာ ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တန္ဖိုး႐ွိတယ္လို႔ သူယူဆတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ျပည့္တင္းေနတဲ့ သူပါ။ အသည္းႏွလံုး ထဲမွာလည္း သူေနထိုင္ တဲ့ ကမာၻႀကီးကို သူတတ္တဲ့ အႏုပညာနဲ႔ ေကာင္းျမတ္ျပည့္စံုေအာင္ သြန္းလုပ္ဖန္တီးခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြနဲ႔ ဖိတ္လွ်ံေနတဲ့ သူပါ။ အဲဒီလူကို ေနစရာ အိမ္ကေလးမွ် မ႐ွိတာနဲ႔ ကေလကေခ်လို႔ေတာ့ မေခၚသင့္ဘူးေပါ႔။

သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ ဆိုတာကေတာ့ လူဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို လံုျခံဳေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေလာက္႐ံု အိမ္ကေလးတစ္လံုး (သူ႔စိတ္ကူးထဲက အိမ္မ်ိဳးျဖစ္ရမည္) ႏွင့္ ေငြသံုးသိန္းေလာက္ေတာ့ ႐ွိသင့္သည္ဟု ဝန္ခံပါသည္။ သူ႔လို ေန႔တိုင္း ေက်ာခင္းစရာ တစ္ေနရာကိစၥ အတြက္ ေနဝင္မွာ စိုး႐ြံ႕ပူပန္ေနေသာ ဘဝကေတာ့ မေကာင္းလွဘူးေပါ႔။

အနည္းဆံုး တစ္လ ငါးဆယ္ေလာက္ ေပးရတဲ့ ေဘာ္ဒါေဆာင္က တစ္ေယာက္ခန္းကေလး တစ္ခုကိုေတာ့ ပိုင္ဆိုင္သင့္ ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အနည္းငယ္အဆင္ေျပသည့္ ႏွစ္မ်ားကေတာ့ (စိတ္ဆင္းရဲ အၿမဲခံေနရေသာ ဘဝတြင္) ကိုယ္ဆင္းရဲ မခံခ်င္သျဖင့္ ကမာ႐ြတ္ သို႔မဟုတ္ သမိုင္း၊ အင္းစိန္ တစ္ေနရာရာ႐ွိ ေဘာ္ဒါေဆာင္ တစ္ခုခုမွာ အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ ရေအာင္ ငွားေနတတ္ခဲ့သည္။

ႀကိဳတင္ေငြ ႏွစ္လခေလာက္ ေပးႏိုင္လွ်င္ အခန္းတစ္ခန္း ရႏိုင္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ထမင္းနပ္မွန္ရန္ ခက္ခဲေသာ ဘဝ မွာေနာက္လ ေနာက္လအတြက္ အခန္းခမ်ား သူမ႐ွင္း ေပးႏိုင္ေတာ့။ သုိ႔ျဖင့္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ တစ္ခုတြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် တြယ္ ကပ္ေနေသာ္လည္း ေလးငါးလခန္႔သာ လက္ခံကာ သူ ဆင္းေပးရေလ့ ႐ွိ၏။ တခ်ိဳ႕ေဘာ္ဒါေဆာင္ ပိုင္႐ွင္မ်ားက ဆင္းမေပးလွ်င္ ရဲတိုင္မည္၊ ေကာင္စီတိုင္မည္ဟု ျခိမ္းေျခာက္၏။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႔ ပစၥည္းမ်ားကို အခန္းျပင္ထုတ္၍ ပံုထားၿပီး အခန္း တံခါးကို ေသာ့အသစ္လဲခတ္ကာ ပိတ္ထားလိုက္တတ္၏။


မိုးတိတ္သြား၏။ ညဥ့္လည္း ရင့္ေရာ္စျပဳၿပီ။ မိုးခိုသူမ်ားမွာ လိုရာသို႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္သြားၾကသည္။ ဒီည သူ ဘယ္မွာ အိပ္ရ မည္နည္း။ သူ႔အိတ္ထဲမွာ ေငြႏွစ္က်ပ္ေလာက္ ႐ွိရင္ေတာ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာဘက္ သြားအိပ္မည္ဟု စိတ္ကူးေသး၏။ အိတ္ထဲမွာက ေငြႏွစ္က်ပ္ ျပည့္ေအာင္မ႐ွိ။

ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဘူတာအနီးမွ အိမ္မ်ားသည္ ထိုသို႔ ညအိပ္မည့္သူမ်ား အတြက္ ဖ်ာငွားတတ္သည္။ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ကို ႏွစ္ က်ပ္ေပးရ၏။ ေစာေစာသြားလွ်င္ ထိုဖ်ာငွားေသာ အိမ္မ်ား၏ ဝရန္တာ၊ ဖိနပ္ခြ်တ္မွာ ေနရာတစ္ေနရာေလာက္ ရတတ္သည္။ ခုခ်ိန္မွ သြားလွ်င္ေတာ့ ဖ်ာကိုယူကာ ဘူတာစၾကၤေပၚ လြတ္ရာခင္း၍ အိပ္႐ံုသာ ႐ွိသည္။ ညအိပ္ခရီးသည္မ်ားကို ရည္႐ြယ္ ငွားေသာ္လည္း ထုိေနရာတြင္ ညအိပ္သူမ်ားမွာ ခရီးသြားမ်ားထက္ ပ်ံက်မ်ားက မ်ားေနတတ္၏။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တိုက္ႀကိဳတိုက္ၾကား ေလွကားထစ္မ်ားေအာက္မွာ ကလည္း အရင္လို အိပ္ရတာ မလြတ္လပ္ေတာ့။ တိုက္ ႐ွင္က ႏွင္ခ်င္ႏွင္၏။ ႐ံုးတစ္႐ံုးျဖစ္လွ်င္လည္း ညေစာင့္က ႏွင္၏။ ညေစာင့္ကို ပိုက္ဆံေပးအိပ္လွ်င္လည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ သူ အေျခအေန သိပ္ဆိုးစဥ္က သူလည္း အိပ္ခဲ့ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ အခုအိပ္ဖို႔ မစဥ္းစားရဲေတာ့။ သက္ဆိုင္ရာကေတြ႔၍ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈ ႏွင့္ အေရးယူခံရလွ်င္ မလြယ္။ တကယ္ေတာ့ တိုက္ေလွကားထစ္ေအာက္မွာ အိပ္ဖို႔ကိစၥကပင္ ခက္ခဲေသး၏။ ေနရာလြတ္ မွန္သမွ် ငါးနာရီ ေျခာက္နာရီ ေလာက္ကတည္းက ေနရာဦးထားႏွင့္သူေတြ ႐ွိေနတတ္၏။ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ထိုအနီးတဝိုက္တြင္ ထိုင္ေနတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ပင္ မဟုတ္ဘဲ အုတ္နီခဲပင္ ခ်ကာ ဦးထားတတ္၏။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဦး ထားရေသာ ေနရာကို ျပန္ေရာင္းစားၾကသည္။ မိုးကြယ္ေလကြယ္၊ သက္ဆိုင္ရာကလည္း ျဗဳန္းခနဲ လမ္းေပၚက လွမ္းၾကည့္႐ံု ႏွင့္ မေတြ႔နိုင္ေသာ ေနရာမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ေနရာေကာင္းဟုေခၚကာ သံုးက်ပ္အထိ ေပးရတတ္၏။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဒီတစ္ည သူသြားေရာက္ အိပ္စက္ႏိုင္မည့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အမည္ကို ေခါင္းထဲမွ တန္းစီၾကည့္ေနမိသည္။ အိပ္၍ မျဖစ္ႏိုင္ေသာသူမ်ားကို သူ႔ေခါင္းထဲက စာရင္းမွ ပယ္ဖ်က္ပစ္၏။ သူတို႔မွာလည္း အေၾကာင္းျပစရာ ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သည္။

“ကြ်န္ေတာ့္သမီးေတြ ႀကီးၿပီဗ်ာ၊ လူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အိမ္မွာအိပ္တာကို လက္ခံဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ေတာ့ဘူး” ဟု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ထူးထူးျခားျခား ျငင္းဖူး၏။ ဒီေတာ့မွ သူကိုယ္တိုင္၏ အသက္လည္း ေလးဆယ္ထဲ ေရာက္ ေနၿပီကို သတိထားမိ၏။ သူငယ္ခ်င္း၏ သမီးကေလးမ်ားမွာ သူ ဂရုမျပဳမိခိုက္မွာပင္ အပ်ိဳကေလးမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို အံၾသ စြာ ေတြ႔ရ၏။ သူ အခ်ိန္ျပည့္ ထိုအိမ္တြင္ အိပ္စားေနစဥ္က သူတို႔ေလးေတြမွာ သူေခၚ၍ ႏွပ္ညွစ္ေပးခဲ့ရေသာ ပီဘိကေလး ငယ္မ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿမိဳ႕သစ္မွာ ေနထိုင္ေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ နာမည္ကို သူသြားအမွတ္ရသည္။ ထိုမိတ္ေဆြသည္ ဆင္းရဲေသာ္လည္း သဒၶါတရားေကာင္းကာ သူ႔အေပၚမွာလည္း အေလးအျမတ္႐ွိသူ ျဖစ္၏။ အလွမ္းေဝးသည္မို႔ သူက သာ အေရာက္အေပါက္ နည္းေနခဲ့သည္။

ၿမိဳ႕သစ္သြား ဘတ္စ္ကားအိုအိုႀကီး တစ္စီးေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္လာရင္း ေႏြကာလ တေလွ်ာက္က ကားတစ္စီးထဲမွာ သူ လႏွင့္ခ်ီကာ အိပ္ခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရလာျပန္သည္။ ဆင္ေျခဖံုးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သည္ ဓာတ္ဆီထုတ္ေရာင္းစားရန္ ဟူေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႐ွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေပးရေသာ ဘီးလွိမ့္ႏိုင္႐ံု ကားစုတ္ကေလးတစ္စီးကို ဝယ္ထားဖူး၏။ သူ႔မွာက ထို ကားကို ထားရန္ဂိုေဒါင္မ႐ွိ။ သူတို႔မိသားစု ခုနစ္ေယာက္ပင္ ကားဂိုေဒါင္ေလာက္႐ွိသည့္ အိမ္ကေလးထဲတြင္ ေနထိုင္ၾကသူ မ်ားျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ကားကို ဓာတ္ဆီထုတ္ခ်ိန္မွ လြဲ၍ လမ္းေဘးတြင္ အၿမဲရပ္ထားရသည္။

“မင္း အိပ္စရာ မ႐ွိရင္ ငါ႔ကားထဲ လာအိပ္ေလ” ဟု သူငယ္ခ်င္းက ဖိတ္ေခၚ၏။ သူလည္း ညဘက္ ေက်ာခင္းစရာ တစ္ေနရာေျပလည္သြား၏။ ကား႐ွင္သူငယ္ခ်င္း အဖို႔လည္း ညဘက္သူ႔ကားကို ေစာင့္ေပးမည့္သူအား ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ဘဲ အလကားရလိုက္၏။ တစ္ခုေတာ့႐ွိသည္။ ကားထဲမွာ အိပ္ရတာ ေႏြမို႔ ေလွာင္အိုက္လွသည္။ ကားတံခါးမ်ားကို ဖြင့္အိပ္ေတာ့လည္း ျခင္က မတန္တဆ ကိုက္ခဲလာ၏။ ေဆာင္းတြင္းက်လွ်င္ေတာ့ ကားထဲမွာ အိပ္ရတာ အဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု သည္းခံေနဆဲ။ ႏွစ္လြန္ကားမ်ား ဖ်က္သိမ္းမည့္ သတင္းက ထြက္လာ၏။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းလည္း ကားကို ရရာေစ်းႏွင့္ နယ္မွဆင္းဝယ္သူ တစ္ေယာက္ကို ေရာင္းလိုက္ေလသည္။

သို႔ေသာ္ မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်မလာမီ ကာလအထိေတာ့ သူ႔အိပ္ရာထိုင္ခင္း ကိစၥမွာ အခက္အခဲ သိပ္မ႐ွိလွ။ ဤအခ်ိန္ မ်ားက ရန္ကုန္တြင္ ပြဲလမ္းသဘင္ျပတ္သည္ မ႐ွိ။ ဘုရားပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲ၊ မိုးအလင္း႐ုပ္႐ွင္႐ံု စသျဖင့္ ဆိုင္းသံဗံုသံႏွင့္ အသံခ်ဲ႕ စက္သံကိုသာ နားစြင့္ေနဖို႔ ႐ွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ပြဲခင္းထဲသြားကာ ပြဲေစ်းတန္းမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ ေဆးေပါ႔လိပ္တစ္လိပ္ႏွင့္ ညဥ့္အေတာ္နက္သည္အထိ ထိုင္ေနမည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၁၂ နာရီေက်ာ္လွ်င္ ႐ံုဖြင့္ တတ္၏။ ႐ံုဖြင့္လွ်င္ ႐ံုထဲဝင္ကာ ေနာက္ဆံုးမွ လြတ္ရာဖ်ာတစ္ခ်ပ္အေပၚ ေခြေခြကေလး လွဲအိပ္လိုက္႐ံုပင္။ ေခြေခြမအိပ္၍ ေတာ့ မျဖစ္။ သိပ္မက်ယ္ေသာ ပြဲခင္းထဲမွာ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အိပ္၍မျဖစ္ႏိုင္။ အဲသလို ေခြေခြေကြးရင္း ဖိနပ္ကိုလည္း ခြ်တ္ကာ ရင္ခြင္ထဲ ပိုက္အိပ္ရ၏။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ မိုးလင္းက် ဖိနပ္ေပ်ာက္ေနတတ္သည္။ သူ႔ကိုေတြ႔သည့္ လူတခ်ိဳ႕က ဇာတ္႐ံုထဲ အသားလြတ္လာအိပ္သည္ဟု မထင္ၾက။ ဇာတ္လာၾကည့္ရင္း အိပ္ခ်င္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ဟုသာ ယူဆၾကသည္။ ဆိုင္းသံတျခိမ္းၿခိမ္းကို နားေထာင္ရင္း အိပ္ရတာ တစ္မ်ိဳးေကာင္းသည္။ သံုးကားေပါင္း မိုးလင္း ႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲ ဝင္အိပ္လည္းရသည္။ အေၾကာင္းမသိေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ပြဲခင္းတစ္ေနရာဝယ္ ဆံုခိုက္ “ဘယ္ေန ရာမွာ ဇာတ္ကက ခင္ဗ်ားကို အၿမဲေတြ႔တယ္၊ ေတာ္ေတာ္ဇာတ္ဝါသနာပါတယ္ ထင္တယ္” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ဖူး၏။ သည္လိုႏွင့္ မိုးက်လာသည္။

ရန္ကုန္တြင္ ပြဲလမ္းသဘင္မ႐ွိေတာ့။ ဇာတ္မ်ားလည္း နယ္တက္သြားၾကသည္။ သူလည္း အိပ္စက္နားေနရန္ အခက္အခဲ ႀကံဳလာျပန္သည္။ သူ ျဖတ္သန္းသြားလာတတ္ေသာ လမ္းတစ္ေနရာ႐ွိ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္ အၿမဲထိုင္ေနသည့္ အ႐ူးတစ္ေယာက္ ႐ွိ၏။ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီးအား အိမ္ျပဳေနႏိုင္ေသာ ထိုအ႐ူးဘဝကို အားက်ခ်င္သလို ႐ွိမိဆဲ... မိုးေတြ သည္းထန္စြာ ႐ြာသည့္ မိုးဦးက်တစ္ည၏ ေနာက္ေန႔နံနက္ခင္းဝယ္ ထုိသူ၏ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးေရစက္မ်ား နစ္႐ႊဲလ်က္ ျမက္ခင္းေပၚ၌ ေအးစက္ေတာင့္တင္းစြာ အသက္ေပ်ာက္ေန႐ွာသည္ကို ေတြ႔ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ခဲ့ရ၏။

“မျဖစ္လို႔ ေျပာေနတာပါဗ်ာ” ဆိုေသာ သူ အားကိုးတႀကီး လာခဲ့သည့္ မိတ္ေဆြ၏ စကားက သူ႔အသည္းႏွလံုးကို ေအးစက္ေတာင့္တင္းေစသည္။

“ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ေတြမွာ ခဏခဏ သန္းေခါင္စာရင္း စစ္တယ္ဗ်။ ဧည့္စာရင္းတိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ကလည္း လြန္ေနၿပီ။ တိုင္မယ္ဆိုဦး ခင္ဗ်ားမွာက မွတ္ပံုတင္ မ႐ွိဘူး”
သူ မွတ္ပံုတင္ ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။

“ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ၊ ညဥ့္သိပ္နက္ေနေတာ့ တျခားသြားလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔အိမ္မွာ ညမအိပ္ဘူး၊ တစ္ညလံုး ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးနဲ႔ ထို္င္စာဖတ္ေနမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မီးခြက္တစ္ခြက္သာ ထြန္းေပးထား”

“ဘာထူးမွာလဲဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္မျဖစ္လို႔ ေျပာေနတာပါ။ ေစ်းလမ္းဆံုမွာ ကုန္စိမ္းႀကိဳတဲ့ကားေတြ စထြက္ ေနၿပီ ခင္ဗ်ား လိုက္သြားရင္ ရပါတယ္”
သူ႔အိတ္ထဲကို က်ပ္တန္ႏြမ္းႏြမ္းေလး သံုးေလး႐ြက္ လံုးေထြးထည့္ေပးရင္း မိတ္ေဆြလုပ္သူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ႏွင္ေနသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ လိုက္ပို႔ရဦးမလား”

“ေနပါေစဗ်ာ”

သူ အိမ္ေပၚက ဆင္းကာ လမ္းမေပၚ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ လမ္းဓာတ္မီးတိုင္မ်ား၏ ဝါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က ညဥ့္အေမွာင္ထုကို မထိုးေဖာက္ႏိုင္။ မည္းေမွာင္တိတ္ဆိတ္ေသာ အိမ္ေတြထဲမွာေတာ့ သူ႔လို လူသားမ်ား အိပ္စက္ေနၾက ေပသည္။

သံသရာတြင္ ခႏၶာဆိုေသာ အိမ္ကေလး ရေနသေ႐ြ႕ အိမ္ကေလးကို ထားရန္ အိမ္တစ္လံုးေတာ့ လိုျပန္သည္။ လူ႔ဘံု ဆိုတာကလည္း (တခ်ိဳ႕ႀကီးတဲ့ တခ်ိဳ႕ေသးတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ခမ္းနားတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ႏံုခ်ာတဲ့) အဲသလို အိမ္ေတြ စုေဝးေနသည့္ အိမ္ အႀကီးႀကီးတစ္လံုးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္အိမ္တည္း ေနတဲ့သူေတြပါ။

ဘယ္ဆီကမွန္းမသိ။ ပ်ံ႕လြင့္လာသည့္ ဆည္းလည္းသံသဲ့သဲ့ကို တိုးမွ်င္းညင္သာစြာ ၾကားရသည္။ အသံၾကားရာ အရပ္ သို႔ မ်က္ႏွာမူလွည့္ကာ သူ လမ္းမေပၚမွာပင္ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့မိ၏။

ဘုရားရဟႏာၱ အ႐ွင္သူျမတ္မ်ားလို ပါရမီဥာဏ္ မရင့္သန္ဘဲ၊ ခႏၶာအိမ္ကို အဖန္ဖန္ ေဆာက္မိေနဆဲ ဘဝမ်ားမွာ သူ႔ အသည္းႏွလံုး ကို ျဖဴစင္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ သံသရာ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ ဤအသည္းႏွလံုးႏွင့္ ေလ်ာ္ညီေသာ ျဖဴစင္ သည့္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးကို တခ်ိန္ခ်ိန္ သူ ရႏိုင္ေကာင္းပါေပသည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ ယံုၾကည္ရေပသည္။ ။

သစၥာနီ (ဒဂုန္၊ စက္တင္ဘာ ၁၉၈၆)