အတၳဳပၸတၱိမဲ ့ မွန္တစ္ခ်ပ္

ခင္ဗ်ားအေနနဲ ့ အပ်င္းေျပလို သေဘာထားႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ကယ္လည္း က်ဳပ္တို႔အားလံုး ပ်င္းေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ မနက္ ခင္ဗ်ား အိပ္ေနက် အိပ္ရာေပၚက ႏုိးလာတဲ့အခါ အခန္းထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္က မေန႔ကနဲ႔ မတူဘူးလား။ ေလကို ရွဴရိွဳက္ၾကည့္ ေတာ့လည္း ခါတိုင္းရေနက် ရနံ႔ပဲ မဟုတ္လား။ အိမ္ေရွ႕ ကတၱရာလမ္းေပၚ ျဖတ္သန္းသြားေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြက ထြက္တဲ့ အိတ္ေဇာအနံ႔ ရယ္၊ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားက ပုပ္အဲ့အဲ့အနံ႔ရယ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အခန္းထဲက ညွင္းသိုးသိုး မွိဳနံ႔ရယ္ ေရာေႏွာလို႔။

ေလေကာင္းေလသန္႔ ရလိုရျငား အိပ္ရာကထၿပီး ေဘးျပတင္းေပါက္ကို တြန္းဖြင့္လုိက္ဦး၊ ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းေတြက ဆီးႀကိဳ မေနဘူးလား။ အိမ္ေခါင္မိုးေတြေပၚက ျပည့္ျပည့္ဝဝ မျမင္ရတဲ့ ေကာင္းကင္က ျပာမိႈင္းမိႈင္း။ အဲ ခပ္စိမ္းစိမ္း သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားတခ်ိဳ႕လည္း ျမင္ရမယ္။ တိမ္ေတြက ေလးတိေလးကန္ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ဦးတည္ရာမဲ့ လမ္းေလွ်ာက္လို႔။ ေဟာ ႐ုတ္တရက္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ပ်ံသြားတဲ့ ငွက္တစ္အုပ္ေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းဟာ ျဖတ္ခနဲ အသက္ဝင္ လွဳပ္ရွားသြားပံုကအစ ၾကံဳဖူးျပီးသားနဲ႔ တစ္ေထရာတည္း တူေနတယ္မဟုတ္လား။ အသံကိုေရာ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။ ေစ်းသည္တခ်ိဳ ့ေအာ္သံ၊ ကေလးငိုသံ၊ ကားဟြန္းသံ၊ ေခြးေဟာင္သံ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားဖြင့္သံ၊ အိမ္နီးနားခ်င္း လင္မယား ရန္ျဖစ္သံ၊ ငွက္ျမည္သံ၊ ေလတိုးသံ။ ဒါေတြပဲ မဟုတ္လား။ ဘာမ်ား ထူးလို႔လဲ။

ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္မွာ (ဒီေန႔က်ဳပ္ျဖစ္ရတဲ့ကိစၥ) အပ်င္းေျပသေဘာထက္ေတာ့လည္း မကဘူးလို႔ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့မွာ မွန္တစ္ခ်ပ္ရွိတယ္။ မွန္တစ္ခ်ပ္ကေတာ့ သူတို႔မွာလည္း ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားမွာလည္း ရွိတယ္။ လူအားလံုးမွာ လြယ္လြယ္ကူကူရွိႏုိင္တဲ့ အရာပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ မွန္ေတြအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းမသိပါဘူး။ မွန္ဆိုတာ ဘာနဲ႔ လုပ္ထားမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ထားပါေတာ့။ မွန္ေတာ့ ၾကည့္တတ္တယ္ေပါ႔။ မွန္ဆိုတာ လူ႔သမုိင္းမွာ ေက်ာက္ေခတ္ကတည္းက ေပၚတဲ့အရာလို႔ထင္တာပဲ။ ေျပာင္လက္ေအာင္ ပြတ္တုိက္ထားတဲ့ ေၾကးျပားေပၚမွာ ထင္ေနတဲ့ အရိပ္ကို ၾကည့္မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ၾကည့္မွန္ေတြကို ေၾကးမံုလို႔ ေခၚၾကတာ ထင္တယ္။

ဒါေတြ မတုိင္မီကေတာ့ ၾကည္လင္ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရျပင္ကို ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ေနလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ လူေတြဟာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ရတာ၊ ျပန္ျမင္ရတာကို ေခတ္အဆက္ဆက္က ဝါသနာထံုခဲ့ တယ္ဆိုတာပဲဗ်။ ခက္တာက အဲဒါပဲ။ က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ ျပန္ၾကည့္ခ်င္လို႔ မွန္ၾကည့္တာ။ က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ မျမင္ရဘူးဆိုတာ မခက္ဘူးလား။ တကယ္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ရယ္စရာေတာ့ နည္းနည္းေကာင္းသား။ ဒီေန ့မနက္က က်ဳပ္ မွန္ထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ရတဲ့႐ုပ္က က်ဳပ္ ႐ုပ္မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဘယ္သူ႔႐ုပ္ ျဖစ္ေနသလဲ ဟုတ္လား။ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ေျပာခ်င္ေနတာေပါ႔။ မွန္ထဲမွာ ၾကည့္လုိက္လို႔ က်ဳပ္ျမင္ရတဲ့ ႐ုပ္ဟာ ခင္ဗ်ား႐ုပ္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ား မယံုဘူးမဟုတ္လား။ က်ဳပ္ေျပာေနတာ အမွန္ေတြပါ။

က်ဳပ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ နီက်င္က်င္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ေရွ႕ေရာက္လာတယ္။ ထိ္ုင္ေနက်ဆုိင္ ဆိုေတာ့ မွာျပဳမေနရပါဘူး။ က်ဳပ္ ထုိင္လိုက္တယ္ဆို ၾကည့္ေဖ်ာ္လိုက္တာပဲ။ ရွယ္ မဟုတ္ဘူး။ ခ်က္ႏို႔ဆီနဲ႔ ေဖ်ာ္တဲ့ ႐ိုး႐ိုးလက္ဖက္ရည္ပါ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတယ္။ က်ဳပ္ လွ်ာကလည္း ဘယ္တုန္းကာလကမွ ခ်က္ႏို႔ဆီနဲ႔ လင္ခန္းမယားခန္းေျမာက္သြားလဲမသိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အဆင္ေျပတဲ ့မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က ဒကာခံရင္းတိုက္တဲ့ ရွယ္လက္ဖက္ရည္(ဘူးႏို႔ဆီ)ဆို ေသာက္မရခ်င္ဘူးေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ။ ခ်ိဳက်ျပင္း လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ငံုခ်င္း ေသာက္၊ သတင္းစာကို ေတာင္လွန္ ေျမာက္လွန္ၾကည့္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ဇိမ္ယူျပီးဖြာ၊ အဲဒီဆုိင္မွာ မနက္ခင္းတို္င္း ေတြ႔ေနက် လူေတြနဲ ့ေျပာေနက်စကားေတြ ေျပာလို ့၊ (မေန ့ညက ခ်န္ပီယံလိဂ္ ဖလားပြဲမွာ ဘယ္အသင္းေတြ ႏုိင္ၾက ရံွဳးၾကတယ္ဆိုတဲ ့အေၾကာင္း အားကစားဂ်ာနယ္ ပံုမွန္ဖတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔၊ ျဂိဳလ္တုစေလာင္း ပံုမွန္ ၾကည့္သူေတြရဲ႕ ေလသံက အက်ယ္ဆံုးေပါ႔။ မေန႔က ေတာ္ေတာ္ပူတဲ့ အေၾကာင္း၊ အိုဇုန္းလႊာ ေပါက္တာတို႔၊ ဖန္လံုအိမ္အာနိသင္ ဆိုတာလည္း ပါရေသးတယ္။ အဲဒီလို ေျပာတဲ့လူကို အထင္ႀကီးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခပ္တိုးတိုးေျပာၾကတဲ့ စကားေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ႏွစ္လံုး သံုးလံုးအေၾကာင္းေပါ႔ဗ်။ ဒီေရာဂါလည္း ေနရခက္တဲ့ စာရင္းထဲပါေနျပီ။ ညက ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲအေၾကာင္း ေျပာတဲ႔ လူေတြလည္းရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ မိန္းမနည္းနည္းဆန္းတယ္လို႔ ထင္တာပဲ) ေရေႏြးအိုး သံုးအိုး ေလာက္က်ေတာ့ အိမ္ျပန္လာတာေပါ့။

မိန္းမထည့္ေပးတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးဆြဲ၊ အလုပ္သြားေပါ႔။ ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ဘာဟင္းပါမလဲ ေတြးမေနေတာ့ဘူး။ မိန္းမကလည္း သူ အဆင္ေျပတာ စီစဥ္ေပးတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ႀကံဳရာနဲ႔ စားတတ္ေနျပီကိုး။ တစ္ခါတေလ စားခါနီး ထမင္းခ်ိဳင့္ဖြင့္ၾကည့္မွ ဟင္းအေကာင္းေလး ဘာေလးျမင္ရရင္ အိမ္က မိန္းမကိုေတာင္ အံအားသင့္ေနမိတယ္။ အျပန္ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းပါပဲ။ ညေနဆို ကားဂိတ္ေတြမွာ ရံုးေတြ၊ စက္႐ံု ေတြက လႊတ္လုိက္တဲ့ အလုပ္သမားေတြ တပံုတပင္ၾကီး။ ကားတစ္စီး ဆုိက္လာရင္ ထန္းလွ်က္ခဲကို ဝိုင္းအံုတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြလိုပဲ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔၊ ကားေတြကလည္း အျပည့္အသိပ္ တင္ႏုိင္သေလာက္တင္ၾကပါတယ္။ (သူတို႔လည္း တြက္ေျခကိုက္တာကိုး)။ ဒါေတာင္ ေမွာင္စပ်ိဳးမွ က်ဳပ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ ကားေပၚမွာ ငါးပိသိပ္ ငါးခ်ဥ္သိပ္ စီးခဲ့ရေတာ့ လူလည္း ႏံုးခ်ိေနၿပီ။ ဗိုက္ဆာေနေပမဲ့ ခဏ အပန္းေျဖၿပီး ေရအရင္ခ်ိဳးရေသးတယ္။ အိမ္မွာ ေရျပတ္ေနရင္ ေရထည့္တဲ့လူ လိုက္ေခၚရေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာ အဝီစိေရကို အိမ္တုိင္ရာေရာက္ ပိုက္နဲ႔ လိုက္ထည့္ ေပးတယ္။ တစ္ထမ္းမွ တစ္ဆယ္တည္းရယ္။

မိန္းမကေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ ထမင္းခူးေပးျပီးရင္ ကေလးေတြ လက္ဆြဲျပီး တီဗြီရွိတဲ႔အိမ္ ေျပးၿပီ။ သူလည္း(၇) နာရီလာတဲ့ ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို စြဲေနၿပီ။ သူ႔မွာလည္း ဒီေဖ်ာ္ေျဖေရးေလးပဲ ရွိတာကိုး။ က်ဳပ္ကေတာ့ မီးေလး ဘာေလး မပ်က္တဲ့အခါ စာအုပ္ေလး ဘာေလး ဖတ္ေပါ႔။ ႏုိင္ငံတကာသတင္းေလးလည္း မ်က္ျခည္မျပတ္ေစနဲ႔။ အိုစမာဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ၊ အီရတ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိရင္လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ သတင္းနည္းပညာဆိုတဲ႔ အိုင္တီေခတ္ ေရာက္ေနျပီလို႔ လူေတြေျပာေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မီးပ်က္တတ္ေတာ့ ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါပါပဲ။


အာ... ဒါ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းကို ေစာင္းေျပာေနတာ၊ ဟုတ္လား။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ တကယ္ပါ။ ျပီးေတာ့ မွန္ထဲမွာ က်ဳပ္ ၾကည့္တာ ခင္ဗ်ားရုပ္ကိုပဲ ျမင္ေနရတာလည္း တကယ္ပဲ။ မယံုရင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ မွန္ေရွ ့ သြားရပ္ၾကည့္ေလ။ ကဲ... ယံုျပီမဟုတ္လား။ ၾကည့္မွန္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕႐ုပ္ မဟုတ္လို႔ အံ့အားသင့္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ (အခု ခင္ဗ်ား ျမင္ေနရတာ) ဘယ္သူ႔႐ုပ္လဲ ဆုိတာေရာ သိခ်င္ေသးလား။ အဲဒါ က်ဳပ္ ႐ုပ္ပဲဗ်။ က်ဳပ္ ႐ုပ္။

သစၥာနီ (ဝတၳဳတို - ၆၀)