ေရာ့ခ္ကဗ်ာ (၂)

နီ႐ိုးဘုရင္နဲ႔ နက္ကၽြန္း
(ပင္လယ္ေစာင့္နတ္) ကို ခ်ီးမြမ္းဖို႔
တိုက္တင္းနစ္သေဘၤာဟာ နစ္ျမဳပ္ခဲ့
လူတိုင္းေအာ္ၾက ဟစ္ၾက
မင္းဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနသလဲ
အက္ဇရာေပါင္းနဲ႔ အလိေယာတို႔
ကပၸတိန္ရဲ႕  ေမွ်ာ္စင္မွာ
ရန္ျဖစ္ေနၾကရဲ႕ 
ကက္ဆိုရဲ႕   သီခ်င္းသည္ေတြ
ရယ္ေမာတဲ့ အခါ
တံငါသည္ေတြရဲ႕   လက္ထဲမွာ
ပန္းေတြကိုင္ထားရဲ႕

သစၥာနီ (စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ကစားျခင္း)

နီ႐ိုးဆိုတာ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီး မီးေလာင္တုန္းက ေစာင္းတီးမပ်က္တဲ့ ဘုရင္ပါ။ တိုက္တင္းနစ္ဆိုတာ ဂရိပံုျပင္ထဲက နတ္တစ္ပါးရဲ႕   နာမည္ယူထားတဲ့ ဧရာမ ဇိမ္ခံသေဘၤာႀကီး ကမ္းကခြါတဲ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ နစ္ျမဳပ္သြားတယ္။  နတ္ကၽြန္းနဲ႔ ကက္ဆို  ဆိုတာလည္း ဂရိနတ္ေတြရဲ႕  နာမည္ပါ။ အက္ဇရာေပါင္းနဲ႔ အလိေယာ့ဆိုတာကေတာ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာႏွစ္ဦးပါ။

 

ရႈခင္းမ်ား- ၆

ေကာင္းကင္မွာ
တိမ္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕။
တံတားေအာက္မွာ
ေရေတြ တေရြ႕ေရြ႕။
နာရီထဲမွာ
လက္တံေတြ တေရြ႕ေရြ႕။
မွန္ထဲမွာ
ငါ့မ်က္ႏွာ တေရြ႕ေရြ႕။

သစၥာနီ (နာမ္၊ ကဗ်ာစာအုပ္)

သူငယ္ခ်င္း ခ်ိမ့္ၾကီးရဲ႕ ကဗ်ာအတြဲေတြျဖစ္တ့ဲ ေတးမ်ား၊ ျပဇတ္မင္းသား၊ ပုံေျပာသူ စတာေတြ ကုိဖတ္ရႈျပီး အားက်တဲ့စိတ္နဲ ့ “ရႈခင္းမ်ား” ကုိေရးဖြဲ ့ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေဖာ္ျပလုိက္တ့ဲ ကဗ်ာေတြဟာ အဲဒီထဲက တခ်ိဳ႕ပါပဲ။ အာရုံငါးပါးအျပင္ဘက္က ကဗ်ာဆရာေတြမွာသာ ရွိတတ္တ့ဲ ဆ႒မအာရုံကုိ အားျပဳျပီး ေရးဖြဲ ႔ထားပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ကုိယ္တုိင္ ရႈခင္းမ်ားျဖစ္ေနတာဟာ အမွတ္မထင္ သတိရဖြယ္ပါပဲ။ ။
သစၥာနီ
ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၉

အလြမ္းမပါတဲ့ ျပဇာတ္

ကိုယ္လိမ္းေပါင္ဒါကအစ
အာကာသခရီးအထိ
ေၾကညာမွ လူသိတယ္
“မင္းကို ငါခ်စ္တယ္”
ဒီေမာင္းသံၾကား
ပန္းမ်ားပြင့္ေစသတည္း။

ဟို … လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကေတာ့
သူကေလးရဲ႕ ငနဲလည္းျဖစ္ခ်င္
(သိပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္)
ေနာက္ေတာ့
ပဥၥ႐ူပ တစ္ေကာင္လည္းျဖစ္ခ်င္
အခုေတာ့ …

သူတို႕ပါးစပ္ေတြထဲက ေထြးထုတ္ေလာက္ေအာင္
ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ စပ်စ္သီးတလံုးသာ ျဖစ္ခ်င္သူ
ကိုယ့္အတြက္ လက္ဖက္ရည္ခြက္အေရာက္မွာ
႐ုတ္တရက္ မလိုင္ကုန္သြားတာမ်ိဳး
ပလာတာဆိုင္ကေၫွာ္
ေကာ္နီရယ္ ေတာ္႐ံုေအာ္ပါ။

ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးျပားေတြနဲ႕
လိင္ကိစၥသာ မရွိခဲ့လွ်င္
ဒီေလာကႀကီးမွာ အေနခက္မည္ပင္
စိႏၲိတကထာ ကိုေၾကာက္ရ
မိုးၿပိဳမွာ ကိုေၾကာက္ရ
အကုသိုလ္ ကိုေၾကာက္ရ
ေနာက္ဆံုး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ကိုေတာင္ေၾကာက္ရ
(အၿမဲေသာက္ရင္ ကင္ဆာျဖစ္ႏိုင္သတဲ့)

(ပြဲေတာ္က်ရင္ ေဖာက္မယ္)
အေၾကြနည္းနည္းထည့္ထားတဲ့
စုဘူးေလးတစ္ဘူး ငါပိုင္ဖူးတယ္။

“ရွင့္ကိုမခ်စ္ဘူး”
ေရေႏြးပူလည္းေလာင္ဖူးတယ္
ထီလက္မွတ္အေဟာင္းေတြ ထူထပ္
ေနာင္တမဲ့ပံုျပင္ေတြ ထူထပ္
ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ
ထိုင္စရာတေနရာရဖို႕
တိုက္ပြဲစပါျပီ
မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္
(အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ံႈးနိမ့္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ အႏိုင္ရ)
လြင့္စဥ္သြားေနပံုက
ကေလးရဲ႕လက္က လြတ္က်တဲ့ အံစာတံုးလို။

အေၾကာေတြ အကုန္ဆန္႔ထုတ္
က်န္းမာေအာင္လုပ္ရ
ေသးေသးမွ်င္မွ်င္(လက္သန္းေလာက္)
ျမက္ကေလး တစ္ပင္ကလဲ
ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕ ဆြဲငင္အားကိုဆန္႔က်င္
ဒါဝင္ေျပာခဲ့သလိုေပါ့။

လာမယ့္တနဂၤေႏြေန႔လို ေသခ်ာခဲ့
ေဟာဒီဂစ္တာမွာ
တစ္,ႀကိဳးဟာ လဲဖို႔လိုေန
ခင္ဗ်ားဆံပင္ တိုဖို႔လိုေန
ဝမ္းႏႈတ္ေဆးထဲမွာ
ပ်ားရည္တစ္ဇြန္း ပါဖို႔လိုေန
ေကာင္းကင္ဟာ အေရာင္ေျပာင္းဖို႔လိုေန
...
ၾကမ္းပိုးမ်ားတဲ့ အိပ္ရာေပၚ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ေပ်ာ္တာဆန္းတယ္။

သစၥာနီ (႐ုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ – ၁၉၉၀)

ေနထုိင္ျခင္းမိတၲဴ

ဥခြံကိုေမ့တဲ့ ငွက္ေတြကေတာ့
ဓာတ္ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ သီခ်င္းေတြဆိုလို႔ေပါ့။

ခရမ္းေရာင္ သစ္ေတာအုပ္၏ အလြန္၌
သံပတ္ေပးထားေသာ အိပ္မက္မ်ား
အသင့္ေဖ်ာ္ေသာက္ႏိုင္ေသာ ပန္းပြင့္မ်ား
ေရခဲရုိက္ထားေသာ ေနာင္တမ်ား
ဇက္ႀကိဳးတပ္ထားေသာ တိမ္တိုက္မ်ား
ကိုက္ထိုးေရာင္းေနေသာ စကားလုံးမ်ား
(ေဆးခိုင္ေၾကာင္း အာမ မခံ)
ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္ လိပ္ျပာမ်ား
ကံစမ္းမဲေပါက္တဲ့ သခင္မ်ား
ခရမ္းေရာင္ သစ္ေတာအုပ္၏ အလြန္၌
ဌီတို႔၏ ျမစ္ကား
သႏၲတိ ျဖစ္၏။

ခရမ္းေရာင္သစ္ပင္ တစ္ပင္ကို
မေန႔က သင္ စိုက္လိမ့္မည္။

သစၥာနီ

လူ၏ကြန္တိုမ်ဥ္းမ်ား

ခင္ဗ်ားထိပ္ေျပာင္ေနၿပီ။ ဖိုတိုဂေရးမ်က္မွန္ေအာက္က ဆင္တစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔တူတဲ့ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြက ၾကယ္ေသနွစ္လံုးလို မြဲျပာျပာနဲ႔။ နားရြက္က ခပ္ေသးေသး။ 'လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ အရုပ္အဆိုးဆံုး အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြဟာ နားရြက္ေတြဘဲဗ်' လို႔ ခင္ဗ်ားၾကံဳရင္ေျပာတတ္တယ္။ (ဗင္ဂိုးဟာ သူ႔နားရြက္တစ္ဖက္ကို လွီးျဖတ္ပစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ႐ူးသြပ္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ကပ္ဖကာရဲ႕ အဖ်ားခၽႊန္ခၽႊန္နားရြက္ႀကီးေတြကလည္း ၾကည့္ရတာ ရယ္စရာေကာင္းတာပဲ။ သိပံၸရုပ္႐ွင္ကား ေတြမွာပါတတ္တဲ့ တျခားကမၻာကလာတယ္ဆိုတဲ့ သတၱဝါေတြရဲ့ နားရြက္နဲ႕တူတယ္။ လူေတြဟာ ႐ွက္တတ္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္နားရြက္ အတြက္ ကိုယ္႐ွက္သင့္တယ္) ခင္ဗ်ားရဲ႕လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားသေဘာက်ပါတယ္။ သြယ္သြယ္ေလးေတြ ျဖစ္တာရယ္၊ အဲဒီလက္ေခ်ာင္းေလးေတြက တဆင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပါရမီေတြ လင္းျဖာခြင့္ရတာရယ္ ေၾကာင့္ေပါ့။ လူက ခပ္ၫွပ္ၫွပ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီခႏၶာကိုယ္ေလးက အမႈန္႔ႀကိတ္ထားတဲ့ ကမၻာတစ္ခုရယ္ တိုးလၽွိဳးေပါက္ျဖစ္ေနတဲ့ သဘာဝဓမၼတရားရယ္၊ မၾကားေစခ်င္တဲ့ ရယ္သံရယ္ကို လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ထုပ္သိမ္းထားဖို႔ေတာ့ လံုေလာက္တယ္ဆိုပါေတာ့။

ခင္ဗ်ားအေဖကေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာမယ္။ 'ဒီေကာင့္မွာ ငါနဲ႔ တူတာရယ္လို႔ ထိပ္ေျပာင္တာပဲ႐ွိတယ္'လို႔၊ သူက ခင္ဗ်ားကိုနားမလည္ဘူး။ (အမွန္ေတာ့ ဘယ္သူမွနားမလည္ဘူး) သားသမီးေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုး၊ ငယ္ငယ္တုန္းက အေပ်ာ့ဆံုးလို႔ (ထင္ရတဲ့) ဒီေကာင့္ကို ဘာျဖစ္လို႕ သူလိုခ်င္သလို ပံုသြင္းလို႔ မရခဲ့သလဲဆိုတာလည္း သူ႔အဖို႔ အေျဖ႐ွာမရတဲ့ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ခင္ဗ်ားအေဖက ေပါက္ကြဲလြယ္တယ္။ စိတ္ထားႏုတယ္။ ေဒါသႀကီးတယ္။ စိတ္မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ဘူး။ တာဝန္ကိုေႀကာက္တယ္။ နွေျမာတြန္႔တိုစိတ္လည္း ႐ွိတယ္။ သူဟာ ပန္းတပြင့္ အေယာင္ေဆာင္ ထားတဲ့ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးနဲ႔တူတယ္။ သူအ႐ြယ္ေကာင္းေကာင္း၊ ဗလေကာင္းေကာင္းတုန္းက ေသးေသးညုက္ညုက္ ေက်ာင္းသားေလးကို (တစ္ေန႔က်ရင္ အထက္တန္းစား စာေရးျဖစ္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔) မၾကာမၾကာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ႐ိုက္ဖူးသူ။ သူဟာ တျခားဖခင္ေတြလိုပါဘဲ။ သားသမီးကိုေမြးျမဴဖို႔ထက္ စည္သြတ္ဘူးစက္ရံုမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလုပ္ဖို႔ ပိုသင့္ေတာ္တဲ့လူေပါ့။ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားအေဖမွာ အသင့္အတင့္ေကာင္းမြန္တဲ့ ဒုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္း႐ွိတယ္။ အသင့္အတင့္ေကာင္းမြန္တဲ့ ဇနီးတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ အသင့္အတင့္ေကာင္းမြန္တဲ့ သားသမီးငါးေယာက္ ရိွတယ္။ (အဲဒါကို သူက ကံေကာင္းတယ္လို့ ထင္မွာေပါ့။) အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားအေဖဟာ တခါတေလ ကေလးေတြနဲ႔ကစား၊ တခါတေလ သီခ်င္းနားေထာင္၊ တခါတေလ ဥပုသ္ေစာင့္၊ တခါတေလ ေခြးေတြကို ေလးခြနဲ႔ပစ္၊ တခါတေလ ေသြးတိုး၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ တစ္လံုးမွာ (အဲဒီကုလားထိုင္ကလည္း သူ႔လိုခပ္အိုအိုရယ္) ပုတီးတစ္လွည့္၊ ေဆးေပါ့လိပ္တလွည့္ လက္ကကိုင္ကာ ထိုင္ရင္း သိန္းထီ မပ်က္မကြက္ထိုးကာ မျဖစ္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ မျဖစ္နိုင္တာေတြကို စိတ္ကူး လြင့္ေမ်ာေနတတ္တဲ့ အရင္ကလိုပဲ စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေသးတဲ့ အသက္ ၇ဝ အရြယ္လူအိုႀကီးေပါ့။

ခင္ဗ်ားအေမကေတာ့ စစ္ၿပီးေခတ္မွာ လူလားေျမာက္လာတဲ့ တျခားလူေတြလိုပဲ ေ႐ွ႕မေရာက္ ေနာက္မေရာက္သူ။ စာေရးတတ္ ဖတ္တတ္႐ံုဆိုေတာ့ အျမင္က်ဥ္းတယ္။ သားသမီးေတြကို ခ်စ္ပံုရေပမဲ့ ဆံုးမစကားေျပာရာမွာ ၾကမ္းတမ္းတယ္။ ျပကၡဒိန္ မ်က္နွာဖံုးပံုေတြကို ထရံမွာတုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုးကပ္တတ္သူ။ (ခင္ဗ်ား ခဏခဏ ဆုပ္ၿဖဲပစ္ရတယ္။) အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ စိုက္တတ္သူ။ သတင္းစာက နာေရးေၾကာ္ျငာဖတ္သူ၊ (ခင္ဗ်ားစိတ္ပ်က္တဲ့) သူရႆတီ ကိုးကြယ္သူ။ အသံုးအစဲြ လက္ဖြာၿပီး အတန္အသင့္စိတ္မာသူ။ အဲဒီ ခင္ဗ်ားအေမကေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ အရက္မေသာက္၊ မိန္းမ မယူတဲ့ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ အမူအရာရိွတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပါးစပ္က တခါတေလ သင္တုန္းဓားထုတ္တဲ့စက္႐ံုလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ အယူအဆေတြနဲ႔ စကားလံုးေတြ ထြက္လာတတ္တာၾကားရင္ နားမလည္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ (အံ့ဩပံုေတာ့မရပါဘူး) သူ မဖတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္စင္ထဲက စာအုပ္ေတြကမ်ား သူေမြးထားတဲ့သားကို ဖ်က္စီးပစ္လိုက္သလားလို႔ သံသယပြားေကာင္းပြားမယ္။

ခင္ဗ်ားရဲ႕ညီ ညီမေတြကလည္းဒီလိုပါပဲ။ သူတို႔ေ႐ွ႕မွာ အေဖနဲ႔အေမကို (ဘယ္လိုစကားစပ္တည့္ သြားတယ္မသိဘူး) ခင္ဗ်ားက 'မိဘေမတၱာဆိုတာလည္း ပုထုဇဥ္ေမတၱာမို႔ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ဖံုးလႊမ္းေနလို႔ မခိုင္မာေၾကာင္း၊ ဘုရား႐ွင္ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ တစ္တန္းတည္းထားၿပီး ေျပာဆိုေနၾကတာဟာ မွားယြင္းေၾကာင္း' အေလွ်ာ့မေပးတမ္း ေျပာေနတာၾကားေတာ့ စိတ္ပ်က္ၾကတာေပါ့။ မိဘကို စိတ္မေကာင္းေအာင္ ဒီလိုမေျပာသင့္ဘူးလို ့သူတို႔ထင္မွာပဲ။ သူတို႔က ဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ားထက္ ပိုၿပီးလိမၼာတယ္။ သူတို႔ဟာ ႐ိုးသားတယ္။ (ေဆးလိပ္ေတာင္မွ ဘယ္သူမွ မေသာက္တတ္ၾကဘူး) မရိုင္းပ်တဲ့ ပညာတတ္ေတြ ဆိုပါေတာ့။ သဘာဝသိပ္မက်တဲ့ (ဘဝမွာ တကယ္အသံုးမဝင္တဲ့) အမ်ားသံုးေခတ္မီ အယူအဆေတြ လည္း႐ွိၾကတယ္။ အရာရာကို သူမ်ားၾကည့္ျမင္သလို ၾကည့္ျမင္ၿပီး သူမ်ားေျပာဆိုသလိုလည္း ေျပာဆိုတတ္ၾကတယ္။ (အဲဒီလို ေနထိုင္တာက ေလာကမွာ အႏၱရာယ္လည္းကင္း၊ လြယ္လည္းလြယ္တာကိုး) ခင္ဗ်ားကေတာ့ သေဘာမက်ဘူး။ သူတို႔ကို လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚေစခ်င္တယ္။ သဘာဝက်တဲ့ ဆင္ျခင္ ဉာဏ္မ်ဳိး ႐ွိေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လိုအပ္ရင္သူတို႔နဲ႔ အတိုက္အခံေျပာတာပဲ။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔အစ္ကိုႀကီးအေပၚ မ်ဳိးမတူတဲ့ အိမ္ေမြးသတၱဝါ တစ္ေကာင္လို သေဘာထားတဲ့အခါလည္း ရိွမွာေပါ့။ တခါတေလလည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူခ်င္ယူၾကမယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့႐ိွတယ္။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားကို နားမလည္ဘူးဆိုတာပဲ။

ခင္ဗ်ား မိတ္ေဆြဆိုတဲ့လူေတြ ကလည္း ဘာထူးလဲ။တစ္ေယာက္ကဆို ဒီလူဟာ 'သမၼက်မ္းစာရယ္၊ ကင္းမလက္မည္းရယ္၊ မိုးတိမ္ရယ္ ေရာေမြထားတဲ့လူပဲ' လို႔ေျပာခဲ့တာပဲ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ၿပံဳးမယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အဘိဓာန္မွာ မိတ္ေဆြဆိုတဲ့ အနက္ကိုဖြင့္ရင္ အကူအညီေတာင္းတဲ့သူ လို႔ပဲ အဓိပၸါယ္ ရတယ္မဟုတ္လား။ လမ္းစရိတ္တဲ့။ ေဆးဖိုးဝါးခတဲ့။ ထမင္းဖိုးတဲ့။ အဲဒီအထဲမွာ အဆိုးဆံုးက တန္ဖိုးျဖတ္ရခက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အက်ဳိးအၾကာင္းမဲ့တရားေတြ ေရာပါသြား တတ္တာပဲ။

ခင္ဗ်ားက သဘာဝက်တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေခါင္းကို ျဖတ္ေပးလိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့သူ။ အဲ... သဘာဝမက်ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘြားေအကိုေတာင္ ယပ္ခက္ေပးဖို႔ ျငင္းမယ့္သူ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ တာဝန္ေတြက အမ်ားသား။ ကိုယ္ခႏၶာထဲကို ဝင္လာႏိုင္တဲ့ နွာေစးေခ်ာင္းဆိုး ျဖစ္တဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးရဲ့ အႏၱရာယ္ကအစ ကမၻာေျမႀကီးရဲ့ ျပင္ပေလထုအလႊာျဖစ္တဲ့ အိုဇုန္းလႊာပ်က္စီးမွာကို ကာကြယ္ေနၾကရတယ္မဟုတ္လား။ ဒီအထဲမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုေတာင္ တာဝန္မယူနိုင္တဲ့လူေတြက ခပ္ျမင့္ျမင့္ အေၾကာေလွ်ာ့တဲ့ အလုပ္ (အနုပညာကို တာဝန္မဲ့ခြင့္ လိုင္စင္တစ္ခုလို ကိုင္စြဲေနတာေတာ့ ခြင့္လႊတ္စရာ မရိွဘူး။ လူတိုင္းဟာ ခင္ဗ်ား အလုပ္လုပ္သလို လုပ္နိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ- ခပ္ေပါေပါ ဝတၳဳေတြကိုေရး၊ ေရာင္းစားတာမ်ဳိး။ ေၾကာက္လန္႔ မသြားပါနဲ႔။ အဲဒါဟာ စာေပ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖ်ာရက္ေရာင္းသလို၊ တံျမက္စည္း လုပ္ေရာင္းသလိုေပါ့။ တစ္ခါက ခင္ဗ်ားေျပာသလိုေပါ့။ (တေရးနိုးထ ဘယ္ဘက္ေျခမကို မင္တို႔ၿပီး ေနာက္ျပန္ ေရးရင္ေတာင္ ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္မ်ဳိးေတြေလ) ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားလုပ္သလို မလုပ္ဘဲလည္း ေနနိုင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုဘဲေနေန ကိုယ့္ဘဝကိုတာဝန္ယူရဲတဲ့ သတိၱေတာ့ ရိွဖို႔ လိုတာေပါ့။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ သတိၱမ်ဳိးေလာက္မွ မ႐ိွရင္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မေျပာၾကပါနဲ႔။

ခင္ဗ်ားက 'အနုပညာဆိုတာ တံေတြးေထြးတိုင္းေတာင္ ပါသြားတတ္တဲ့အရာလို႔ ထင္တဲ့သူ မဟုတ္လား။ အဲဒီလူေတြ စာမေရးခင္ အရင္ဆံုး သူတို႔ ဦးေနွာက္ေတြကို တံေတာင္ဆစ္ေရာက္ေအာင္ ခြဲစိပ္ကုသေပးဖို့ လိုတယ္။' လို႔ေျပာတတ္တယ္။ တျခားသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သနားတတ္သူ။ အနုပညာသမားဆိုတာ ယိမ္းသမလည္းမဟုတ္၊ အရန္မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕ဝင္လည္း မဟုတ္လို႔ ညီညြတ္စရာ မလိုဘူးလို႔ ေျပာတတ္သူ၊ ေတာ္စတိြဳင္းရဲ႕ စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဝတၳဳကို ခပ္ညံ့ညံ့လို႔ သတ္မွတ္သူ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဝင္ဖူးတာနဲ႔ ေဘာလံုးကန္ဖူးတာေၾကာင့္ ကမူးရဲ႕ဝတၳဳေတြဟာ ဖတ္စရာမလိုဟု မွတ္ခ်က္ခ်သူ။ ဗစ္တိုးရီးယား ဒီစီကား ကို အီတလီသုခလို႔ ေလွာင္တတ္သူ။ ျမန္မာျပည္က ပန္းခ်ီျပခန္းေတြထက္ နိုင္ငံျခားျဖစ္ ႐ွပ္အက်ႌေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြကို ပိုမိုတြယ္တာသူ (အဲဒီဆိုင္ကေလးေတြက ဒီဇိုင္းေတြကအာရံုကို ပိုလတ္ဆတ္ေစတယ္။) စာေပေလာကမွာ ဆရာေခၚစရာ မထားသူ။ ယံုၾကည္မႈအတြက္ တစ္ကမၻာလံုးကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဝန္မေလးသူ။ ခင္ဗ်ားက ဘဝရဲ႕ ေလကြယ္ရာအရပ္မွာ တစ္သက္လံုး (ခင္ဗ်ားအေဖလို၊ ၿပီးေတာ့ တျခားသူေတြလို) ေက်ာက္ခ်ကပ္ခိုခ်င္တဲ့ သူမွမဟုတ္ပဲ။ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္သမွ် ရြက္လႊင့္ၿပီး ကၽြန္းအသစ္႐ွာခ်င္တဲ့သူ။ ခင္ဗ်ားဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ေတြကို ကဗ်ာေရးပစ္တယ္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းေျပးတယ္။ အိမ္ကလည္း ေျပးတယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ စစ္တုရင္ ကစားတယ္။လၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ရုပ္႐ွပ္႐ံုမွာ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ အားလံုးကို သေရာ္ေတာ္ေတာ္ စကားေျပာတယ္။ အယူအဆကလည္း ေနရာတကာမွာ ကန္႔လန္႔လို႔ ဆိုရမယ္။ (လူအမ်ားစုနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္ဘူး) ခင္ဗ်ားဟာ ဒုစရိုက္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တဲ့ မိုက္ကန္းေပါ့သြမ္းသူ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပံုစံကိုက္ လိမၼာသိမ္ေမြ႕သူေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ (သဘာဝတရားအတိုင္း ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ခၽႊန္တက္တဲ့ ေက်ာက္ေစာင္းနဲ႔ တူမလားပဲ) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အရာရာ (အစဥ္အလာ ၿဖစ္ထြန္းေနတာ) ကို သေဘာမေတြ႕တဲ့သူ။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္စမွာပဲ တစ္ေလာကလံုးကို သမ္းေဝစရာလို႔ ျမင္တတ္သူ။ ခင္ဗ်ားအေဖနဲ႔လည္း မတူတဲ့သူ။ ခင္ဗ်ားအေမနဲ႔လည္း မတူတဲ့သူ။ တျခား ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း မတူတဲ့သူကိုး။ မွန္ထဲမွာ နွုတ္ခမ္းေလးတြန္႔႐ံု ခင္ဗ်ားၿပံဳးေနတာ ျမင္ရတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးတစ္ေယာက္ေတာင္ ခင္ဗ်ားေ႐ွ႕မွာ ႐ွက္ၿပီး လဲေသသြားနိုင္တဲ့ အၿပံဳးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ။

သစၥာနီ (႐ုပ္႐ွင္ေတးကဗ်ာ-၁၉၉ဝ)

႐ႈခင္းမ်ား- ၇

ငါ
ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးတယ္။
ေဟာဒီမွာ…
တုိက္တာေတြ ပုိၾကီးလာတယ္
လူေတြ ပုိေသးလာတယ္
ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ပုိမ်ားလာတယ္
သစ္ပင္ေတြ ပုိရွားလာတယ္
ဆုိင္ဘုတ္ေတြ ပုိေပါလာတယ္
တံေတြးေတြ ပုိေပါလာတယ္
ရန္ကုန္…
ေသြးဆုံးတာ ၾကာျပီ။

သစၥာနီ (နာမ္၊ ကဗ်ာစာအုပ္)

သူငယ္ခ်င္း ခ်ိမ့္ၾကီးရဲ႕ ကဗ်ာအတြဲေတြျဖစ္တ့ဲ ေတးမ်ား၊ ျပဇတ္မင္းသား၊ ပုံေျပာသူ စတာေတြ ကုိဖတ္ရႈျပီး အားက်တဲ့စိတ္နဲ ့ “ရႈခင္းမ်ား” ကုိေရးဖြဲ ့ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေဖာ္ျပလုိက္တ့ဲ ကဗ်ာေတြဟာ အဲဒီထဲက တခ်ိဳ႕ပါပဲ။ အာရုံငါးပါးအျပင္ဘက္က ကဗ်ာဆရာေတြမွာသာ ရွိတတ္တ့ဲ ဆ႒မအာရုံကုိ အားျပဳျပီး ေရးဖြဲ ႔ထားပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ကုိယ္တုိင္ ရႈခင္းမ်ားျဖစ္ေနတာဟာ အမွတ္မထင္ သတိရဖြယ္ပါပဲ။ ။
သစၥာနီ
ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၉

ကံ႐ုပ္ေသး

(၁)
ဗုဒၶဘာသာဝင္ အေတာ္မ်ားမ်ားပင္ ဘဝ၌ အေကာင္းအဆိုးနွင္႔ ၾကံဳၾကေလတုိင္း၊ “ကံစီမံရာ ခံရတာပဲ” ဟု ေျပာဆုိေလ႔ ႐ွိၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာျခားမ်ားသာမက ဗုဒၶဘာသာဝင္ဆိုသူ တခ်ိဳ႕ ကိုယ္တုိင္ပင္ ဗုဒၶဝါဒကို ကမၼဝါဒဟု လဲြမွားစြာ ထင္ျမင္ယူဆ ေနၾကေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။ ထုိအယူအဆမွာ တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြမွားေနပါသည္။ ဗုဒၶဝါဒကား အရာရာကို စီစစ္ ေဝဖန္ပိုင္းျခား လက္ခံေသာ ဉာဏ္ကို ဦးထိပ္ထားသည္႔ ဝိဘဇၹဝဒသာ ျဖစ္ေပသည္။

ကံစီမံရာ ခံေနသေရြ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ သံုးဆယ္႔တစ္ဘံုမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္စရာလမ္း မျမင္ပါ။ ဉာဏ္စီမံမွသာ၊ ဤ သံုးဆယ္႔တစ္ဘံုမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါမည္။ ထုိဉာဏ္ကား မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကတြင္ လူတုိ႔ ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၊ နိမ္႔က်ႏြမ္းပါးျခင္းဆုိေသာ အက်ိဳးစီးပြားဟူသမွ်မွာ ကံနွင္႔ စပ္ဆုိင္ေသာ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ေလာကတြင္ ကံေကာင္းေသာ ေၾကာင္႔ ျဗဟၼာမင္းစည္းစိမ္၊ စၾကဝေတးမင္းစည္းစိမ္ကို ရနုိင္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ကံေကာင္းေသာေၾကာင္႔ တစ္မဂ္ တစ္ဖုိလ္ရခဲ႔ သည္ဟူသည္ လူမူ မ႐ွိႏုိင္ပါေခ်။ မဂ္ဖုိလ္ကိစၥကား ဉာဏ္နဲ႔သာ လံုးဝ စပ္ဆုိင္ေသာ ကိစၥျဖစ္ေလသည္။


(၂)
ေလာကတြင္ “ငါးပါးေမွာက္သည္” ဆိုေသာ စကား႐ွိ၏။ ငါးပါးေမွာက္သည္ ဆုိျခင္းမွာ “ ငါးေပါက္မွား” ျခင္းကို ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္သည္။ မ်က္စိ၊ နား၊ နွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္ ဟူေသာ ဒြါရ ငါးေပါက္မွ ထိေတြ႔သမွ် အာရံု (ျမင္စိတ္၊ ၾကားစိတ္၊ နံစိတ္၊ စားစိတ္၊ ယား နာ ေကာင္းစိတ္) မ်ားကို သတိျဖင္႔ မဆင္ျခင္ဘဲ အာရံုေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္စားမိမွားပါက သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္လမ္းျမင္ဖြယ္ရာ မ႐ွိပါေခ်၊ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက သတိျဖင္႔ ေစာင္႔ၾကည္႔အပ္ေသာ အျပင္ဧည္႔သည္ ငါးေယာက္ဟု ညႊန္ျပေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။

တခ်ိဳ႕က “ က်ဳပ္တုိ႔ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ဖုိ႔ ပါရမီ မပါဘူးဗ်ာ” ဟု ဆုိၾကပါသည္။ ထုိတရားကို အားထုတ္ရန္ မည္သည္႔ ပါမစ္မွ တစ္စံုတစ္ရာ မလုိပါ။ ပါရမီဆိုသည္မွာ ဘုရားရွင္ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ လက္ဝဲရံ၊ လက်ာၤရံ အဂၢသာဝကတို႔အတြက္သာ လုိေသာ အရာ ျဖစ္ပါ၏။ တစ္မဂ္ တစ္ဖုိလ္ ရဖုိ႔ရာ ပါရမီ မလုိပါ။ အားထုတ္ခ်င္စိတ္ ႐ွိဖုိ႔သာ လုိပါသည္။ တခ်ိဳ႕က ရိပ္သာေတြသြားဖုိ႔ အခ်ိန္မ႐ွိေသး ပါဘူးဟု ဆင္ေျခေပးၾကပါသည္။ ရႈတတ္လွ်င္ အာရံုတုိင္းသည္ ဝိပႆနာျဖစ္၍ ေနရာတုိင္းသည္လည္း ကမၼ႒ာန္း (ရိပ္သာ) ပင္ျဖစ္ ပါသည္။


(၃)
က်မ္းဂန္မ်ားတြင္ ကမၼ႒ာန္းေလးဆယ္ဟု ျပဆုိထားေသာ္လည္း ေယဘုယ်အားျဖင္႔ ခဲြျခားလွ်င္ (၁)ဘူတရုပ္ကို ရႈျခင္း (အဇၥ်တၱကို ရႈေသာနည္း) ႏွင့္ (၂) ဥပါဒါန္ကို ရႈျခင္း (ဗဟိဒၶိကို ရႈေသာနည္း) ဟူ၍ နွစ္မ်ိဳးသာ ႐ွိပါသည္။

ပထမနည္းမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဝိပႆနာမ်ိဳးေစ႔ကို ဦးစြာ ခ်ေတာ္မူေတာ္မူခဲ႔ေသာ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ နည္း ျဖစ္ပါသည္။ အနာဂါမ္ဆရာသက္ႀကီးမွ တစ္ဆင့္ ဟံသာဝတီ ကမၼ႒ာန္းတုိက္၊ ဆရာႀကီး ဦးဘခင္နွင္႔ မစၥတာဂိုအင္ကာတုိ႔အထိ ဆက္လက္ ျပန္႔ပြားေနေသာ နည္းျဖစ္ပါသည္။ ဘူတ႐ုပ္ဟုေခၚေသာ ဓာတ္ေလးပါးကို ႐ႈပါသည္။

ဒုတိယနည္းမွာ မူလမင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ နည္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခုျပန္႔ပြားတြင္က်ယ္ေနေသာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ နည္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဥပါဒါန္ရုပ္ဆုိေသာ အာရံုေျခာက္ပါး ဗဟိဒၶိသ႑န္ကို ရႈရပါသည္။ ေနာက္တစ္နည္း ခဲြျခမ္း စိတ္ျဖာရလွ်င္ - (၁) ရုပ္ကို ရႈေသာ ရုပ္ကမၼ႒ာန္း(၂) နာမ္ကို ရႈေသာ နာမ္ကမၼ႒ာန္း ႏွင္႔(၃) ရုပ္ နာမ္နွစ္ခုစလံံုးကို တဲြရႈေသာ မိႆ ကမၼ႒ာန္း ဟူ၍ သံုးမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ႐ုပ္ကမၼ႒ာန္းကား အာနာပါန အပါအဝင္၊ ကာယနုပႆနာလုပ္ငန္း ေလးမ်ိဳးကို ဆုိလုိပါသည္။ အရႈရ အလြယ္ဆံုးဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ နာမ္ကမၼ႒ာန္းကား စိတၱာနုပႆနာ နွင္႔ ေဝဒနာႏုပႆနာ လုပ္ငန္းနွစ္မ်ိဳးျဖစ္ကာ ႐ႈရန္ အတန္ငယ္ ခက္ခဲပါသည္။ ရုပ္၊ နာမ္ ကမၼ႒ာန္းကား ဓမၼာႏုပႆနာ လုပ္ငန္း ျဖစ္ပါသည္။ အခက္ခဲဆံုးျဖစ္သျဖင္႔ ယခုအခါ အားထုတ္သူ နည္းလြန္းကာ ေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္ ျဖစ္ေနပါသည္။

ဝိပႆနာအားထုတ္နည္းမ်ား မည္မွ်ပင္ ကဲြျပားေသာ္လည္း သတိပ႒ာန္ တရားေလးပါးမွ လြတ္ကင္းေသာ နည္းဟူ၍ မ႐ွိပါ။ သဒၶါလြန္လွ်င္ လြန္႔သည္၊ ပညာလြန္လွ်င္ ဆံြ႕သည္။ ဝီရိယလြန္လွ်င္ ပ်ံ႕သည္။ သမာဓိလြန္လွ်င္ တြန္႔သည္ဟု ဆုိရုိးစကား ႐ွိပါသည္။ သတိဟူသည္ကား လြန္သည္ ဟူ၍ မ႐ွိပါ။

သစၥာနီ (သႏၲရသလြင္ျပင္နွင္႔ ဗုဒၶဝင္မွတ္တမ္း)

အမည္မဲ့ (၅)

လာေနက်လမ္းကို
ႏြားႏို႔သမားလိုပဲ
ေနေရာင္ျခည္ကလည္း ၿငီးေငြ႔တယ္တဲ့
တခ်ိဳ႕ကလည္း ေနေရာင္ျခည္ကို ၿငီးေငြ႕သတဲ့။

ျမင္ေနက်ေလေတြ စီးစင္းလို႔
ေျပာေနက် စကားလံုးနဲ႔ ပန္းေတြ
ရနံ႔မေျပာင္းတဲ့ နာရီေတြ
အက်ႌအေဟာင္းနဲ႔ ျမစ္ေတြ
အိပ္မက္ကေတာင္ မေန႔တစ္ေန႔က အေရာင္နဲ႔။

မနက္စာ၊ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုး
မိတၱဗလဋီကာ၊ ကုန္ပစၥည္းေၾကာျငာ
အစီအစဥ္ေၾကျငာသူနဲ႔ တနလၤာေန႔
ၿငီးေငြ႔မႈဟာ ...
မြန္းတည့္ေနပါၿပီ။

ေကာင္းကင္ႀကီးအား ခုခံဖို႔
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ထီးမ်ားဖြင့္ၾကစို႔။

သစၥာနီ (စက္တင္ဘာ – ၁၉၉၆)

အမည္မဲ့ (၄)

ေရခဲေသတၱာတစ္လံုးထဲမွာ...
ႏို႔စားႏြားမတစ္ေကာင္ရယ္
(အရွင္လတ္လတ္)
ပင္မွည့္သီးေတြနဲ႔ လိေမၼာ္ပင္တစ္ပင္ရယ္
(အရွင္လတ္လတ္)
ဘယ္သူမွ မဖတ္ရေသးတဲ့ ကဗ်ာေတြရယ္
(ေသဆံုးျပီးသား)
ရွိတယ္။

စာပဲြ ခံုတလံုးမွာ
ဘာမွ ထည့္မထားတဲ့ ဖန္ခြက္တခ်ိဳ႕ရယ္
(အရွင္လတ္လတ္)
ဘာမွ ထည့္မထားတဲ့ ပန္းကန္တခ်ိဳ႕ရယ္
(အရွင္လတ္လတ္)
ဘာမွ မထည့္မထားတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ရယ္
(ေသဆံုးျပီးသား)
ရွိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔
ကမၻာေပၚမွာ
ပါးစပ္မပါတဲ့ ညစာစားပဲြေတြရယ္
ညစာစားပဲြ မပါတဲ့ ပါးစပ္ေတြရယ္
ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေတာ့တယ္။

သစၥာနီ (ေရႊ၀တ္ရည္ ၁ – ၾသဂုတ္၊ ၁၉၉၆)

အမည္မဲ့ (၃)

သင့္အိမ္ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ပါ
သင္ဟာ
ေကာင္းကင္တစ္ခုကို ရလိမ့္မယ္
အဲဒီ ေကာင္းကင္ကို ထပ္ၿပီး ဖြင့္လိုက္ပါ။

လမင္းနဲ႔ ...
ေဘထိုဗင္ရဲ႕ မြန္းလိုက္ဆိုနာတာ
ဓါတ္ျပားရယ္
ပန္းေပါင္းစံုနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့
ပန္ကာရယ္
လက္မထပ္ပဲ အတူေနလို႔ရတဲ့
ဥတုသံုပါးရယ္ကို ရလိမ့္မယ္။

ၿပီးေတာ့ ...
ျမက္ခင္းစိမ္းစိ္မ္း တစ္ရာနဲ႔
လိ္ပ္ျပာ တစ္ရာရယ္
ေခ်ာင္းခဏခဏ ဆိုးတတ္တဲ့
အမွန္တရားရယ္
ဆက္ဆက္လာမယ္ဆိုတဲ့
ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ ကတိစကားရယ္
ေဒါက္ဖိနပ္မစီးလို႔ ေခ်ာ္လဲတဲ့
ကဗ်ာရယ္ကို ရလိမ့္မယ္။

ၿပီးေတာ့ ...
ဖြင့္ထားတဲ့ ေကာင္းကင္ရယ္
ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုရယ္
ဖြင့္ထားတဲ့ သင္ကိုယ္တိုင္ရယ္ကို
သင္ ရလိမ့္မယ္။

သင့္အိမ္ျပတင္းတံခါးကို
ပိတ္ထားလိုက္ပါ။

အဲသလိုဆိုရင္ သင္ဟာ
သံေခ်းတက္ေနတဲ့ အေမွာင္ထုရယ္
ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ထားတဲ့ ေမာဟရယ္
သင့္အသည္းႏွလံုးထဲမွာ ၿမံဳေနတဲ့
(ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္) ငလ်င္တစ္ခုရယ္ကို
ရလိမ့္မယ္။

သစၥာနီ (ပိေတာက္ပြင့္သစ္ မဂၢဇင္း – စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၉၁)

အမည္မဲ့ (၂)

အဲဒီေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္ကို
ငါ့ေခါင္းနဲ႔ လဲစမ္းပါ။

ငွက္တစ္ေကာင္မွာ
ေျခေထာက္ရွိတယ္
အေတာင္ပံရွိတယ္
ခ်ိဳသာတဲ့ သီခ်င္းရွိတယ္။

ငါ့ေခါင္းမွာ
အဲဒါေတြ မရွိဘူး။

ဖန္ခ်ိဳင့္ထဲကငါးကို
ငါ့လက္ေတြနဲ႔ လဲစမ္းပါ။

ငါးတစ္ေကာင္မွာ
မ်က္လံုးရွိတယ္
ပါးစပ္ရွိတယ္
အလိုရွိရာကို ကူးခတ္သြားလာႏိုင္တယ္။

ငါ့လက္မွာ
အဲဒါေတြ မရွိဘူး။

ပန္းပဲဖိုက ေပတံုးကို
ငါ့အသည္းႏွလံုးနဲ႔ လဲစမ္းပါ။

ေပတံုးတစ္တံုးမွာ
မ်က္ရည္မရွိဘူး
အိပ္မက္မရွိဘူး
သန္႔စင္တဲ့၀ိညာဥ္မရွိဘူး။

ငါ့အသည္းႏွလံုးမွာ
အဲဒါေတြ ရွိေနတယ္။

သစၥာနီ (ရုပ္ရွင္မ်က္မွန္ – ၁၉၈၇)

အမည္မဲ့ (၁)

ဘယ္သူေတြလဲ
တိုးလွ်ိဳးေပါက္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔
တီးလံုးမဲ့ ကခုန္ေနတာ။

ဘယ္သူေတြလဲ
သက္တန႔္ေရာင္ အေရျပားနဲ႔
အေတာင္ပံမရွိပဲ ပ်ံဝဲေနတာ။

ဘယ္သူေတြလဲ
မွန္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ကမၻာနဲ႔
သဘာဝတရားကို ဖ်ားေယာင္းေနတာ။

အဲဒါ
ဆပ္ျပာဖူေဖာင္းေတြေပါ့
သူတို႔နာရီက ျမန္တယ္
သူတို႔အိပ္မက္က ျမန္တယ္
သူတို႔အသက္ရွဴသံက ျမန္တယ္

ဆပ္ျပာပူေဖာင္းဆိုတာ
ေလကပြင့္တဲ့ ပန္းျဖစ္တယ္။

သစၥာနီ (ဒဂုန္မဂၢဇင္း – ၁၉၈၆)

အမည္မဲ့

ကၽြန္ေတာ့္မွာ …
ငါးမွ်ားခ်ိတ္ တစ္ခုရွိတယ္။
အဲဒါနဲ႔ အရာရာကို
မွ်ားလို႔ရတယ္။

တစ္ခါက ထိသမွ်ေရႊျဖစ္ေစတဲ့
မိုက္ဒက္ဘုရင္ရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ရတယ္။

တစ္ခါက ေက်ာက္သားျဖစ္စျပဳေနတဲ့
အစိမ္းေရာင္ အိပ္မက္တစ္ခုရတယ္။

တစ္ခါက တစ္ကုိက္ကိုက္ထားတဲ့
ဧဝရဲ႕ ပန္းသီးတစ္လံုးရတယ္။

တစ္ခါက ေဖာ္မလင္စိမ္ထားတဲ့
ေခတ္စမ္းကဗ်ာ စာအုပ္တစ္အုပ္ရတယ္။

တစ္ခါက အိုင္းစတိုင္းရဲ႕
လက္တံမပါတဲ့ လက္ပတ္နာရီတစ္လံုးရတယ္။

တစ္ခါက သံမဏိနဲ႔ဖာေထးထားတဲ့
ေကာင္းကင္ေဟာင္းတစ္ခုရတယ္။

တစ္ခါက မီးေသြးနဲ႔ ဖုတ္ထားတဲ့
ခရမ္းျပာ သစ္ခြတစ္ပြင့္ရတယ္။

တစ္ခါက ကင္ဆာျဖစ္ေနတဲ့
ဒါဝင္နဲ႔ သီအိုရီ တစ္ခုရတယ္။

တစ္ခါက ေခြးစားခြက္ကို လုပ္ထားတဲ့
ေက်ာ္ၾကားမႈ သရဖူတစ္ခုရတယ္။

တစ္ခါက ေရဒီယိုအက္တမ္ဓာတ္ၾကြေနတဲ့
ဝိဓူရရဲ႕ အသည္းႏွလံုးရတယ္။

တစ္ခါက ျမားတစ္စင္းမွာ စုခ်ည္ထားတဲ့
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ မုန္းတီးမႈရတယ္။

အဲဒါနဲ႔ အရာရာကို မွ်ားလို႔ရမယ္။
အဲဒါနဲ႔ …
ငါးကိုေတာ့ မွ်ားလို႔မရဘူး။

သစၥာနီ (ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ - ၁၉၈၀)