လူ၏ကြန္တိုမ်ဥ္းမ်ား

ခင္ဗ်ားထိပ္ေျပာင္ေနၿပီ။ ဖိုတိုဂေရးမ်က္မွန္ေအာက္က ဆင္တစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔တူတဲ့ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြက ၾကယ္ေသနွစ္လံုးလို မြဲျပာျပာနဲ႔။ နားရြက္က ခပ္ေသးေသး။ 'လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ အရုပ္အဆိုးဆံုး အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြဟာ နားရြက္ေတြဘဲဗ်' လို႔ ခင္ဗ်ားၾကံဳရင္ေျပာတတ္တယ္။ (ဗင္ဂိုးဟာ သူ႔နားရြက္တစ္ဖက္ကို လွီးျဖတ္ပစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ႐ူးသြပ္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ကပ္ဖကာရဲ႕ အဖ်ားခၽႊန္ခၽႊန္နားရြက္ႀကီးေတြကလည္း ၾကည့္ရတာ ရယ္စရာေကာင္းတာပဲ။ သိပံၸရုပ္႐ွင္ကား ေတြမွာပါတတ္တဲ့ တျခားကမၻာကလာတယ္ဆိုတဲ့ သတၱဝါေတြရဲ့ နားရြက္နဲ႕တူတယ္။ လူေတြဟာ ႐ွက္တတ္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္နားရြက္ အတြက္ ကိုယ္႐ွက္သင့္တယ္) ခင္ဗ်ားရဲ႕လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားသေဘာက်ပါတယ္။ သြယ္သြယ္ေလးေတြ ျဖစ္တာရယ္၊ အဲဒီလက္ေခ်ာင္းေလးေတြက တဆင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပါရမီေတြ လင္းျဖာခြင့္ရတာရယ္ ေၾကာင့္ေပါ့။ လူက ခပ္ၫွပ္ၫွပ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီခႏၶာကိုယ္ေလးက အမႈန္႔ႀကိတ္ထားတဲ့ ကမၻာတစ္ခုရယ္ တိုးလၽွိဳးေပါက္ျဖစ္ေနတဲ့ သဘာဝဓမၼတရားရယ္၊ မၾကားေစခ်င္တဲ့ ရယ္သံရယ္ကို လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ထုပ္သိမ္းထားဖို႔ေတာ့ လံုေလာက္တယ္ဆိုပါေတာ့။

ခင္ဗ်ားအေဖကေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာမယ္။ 'ဒီေကာင့္မွာ ငါနဲ႔ တူတာရယ္လို႔ ထိပ္ေျပာင္တာပဲ႐ွိတယ္'လို႔၊ သူက ခင္ဗ်ားကိုနားမလည္ဘူး။ (အမွန္ေတာ့ ဘယ္သူမွနားမလည္ဘူး) သားသမီးေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုး၊ ငယ္ငယ္တုန္းက အေပ်ာ့ဆံုးလို႔ (ထင္ရတဲ့) ဒီေကာင့္ကို ဘာျဖစ္လို႕ သူလိုခ်င္သလို ပံုသြင္းလို႔ မရခဲ့သလဲဆိုတာလည္း သူ႔အဖို႔ အေျဖ႐ွာမရတဲ့ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ခင္ဗ်ားအေဖက ေပါက္ကြဲလြယ္တယ္။ စိတ္ထားႏုတယ္။ ေဒါသႀကီးတယ္။ စိတ္မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ဘူး။ တာဝန္ကိုေႀကာက္တယ္။ နွေျမာတြန္႔တိုစိတ္လည္း ႐ွိတယ္။ သူဟာ ပန္းတပြင့္ အေယာင္ေဆာင္ ထားတဲ့ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးနဲ႔တူတယ္။ သူအ႐ြယ္ေကာင္းေကာင္း၊ ဗလေကာင္းေကာင္းတုန္းက ေသးေသးညုက္ညုက္ ေက်ာင္းသားေလးကို (တစ္ေန႔က်ရင္ အထက္တန္းစား စာေရးျဖစ္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔) မၾကာမၾကာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ႐ိုက္ဖူးသူ။ သူဟာ တျခားဖခင္ေတြလိုပါဘဲ။ သားသမီးကိုေမြးျမဴဖို႔ထက္ စည္သြတ္ဘူးစက္ရံုမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလုပ္ဖို႔ ပိုသင့္ေတာ္တဲ့လူေပါ့။ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားအေဖမွာ အသင့္အတင့္ေကာင္းမြန္တဲ့ ဒုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္း႐ွိတယ္။ အသင့္အတင့္ေကာင္းမြန္တဲ့ ဇနီးတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ အသင့္အတင့္ေကာင္းမြန္တဲ့ သားသမီးငါးေယာက္ ရိွတယ္။ (အဲဒါကို သူက ကံေကာင္းတယ္လို့ ထင္မွာေပါ့။) အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားအေဖဟာ တခါတေလ ကေလးေတြနဲ႔ကစား၊ တခါတေလ သီခ်င္းနားေထာင္၊ တခါတေလ ဥပုသ္ေစာင့္၊ တခါတေလ ေခြးေတြကို ေလးခြနဲ႔ပစ္၊ တခါတေလ ေသြးတိုး၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ တစ္လံုးမွာ (အဲဒီကုလားထိုင္ကလည္း သူ႔လိုခပ္အိုအိုရယ္) ပုတီးတစ္လွည့္၊ ေဆးေပါ့လိပ္တလွည့္ လက္ကကိုင္ကာ ထိုင္ရင္း သိန္းထီ မပ်က္မကြက္ထိုးကာ မျဖစ္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ မျဖစ္နိုင္တာေတြကို စိတ္ကူး လြင့္ေမ်ာေနတတ္တဲ့ အရင္ကလိုပဲ စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေသးတဲ့ အသက္ ၇ဝ အရြယ္လူအိုႀကီးေပါ့။

ခင္ဗ်ားအေမကေတာ့ စစ္ၿပီးေခတ္မွာ လူလားေျမာက္လာတဲ့ တျခားလူေတြလိုပဲ ေ႐ွ႕မေရာက္ ေနာက္မေရာက္သူ။ စာေရးတတ္ ဖတ္တတ္႐ံုဆိုေတာ့ အျမင္က်ဥ္းတယ္။ သားသမီးေတြကို ခ်စ္ပံုရေပမဲ့ ဆံုးမစကားေျပာရာမွာ ၾကမ္းတမ္းတယ္။ ျပကၡဒိန္ မ်က္နွာဖံုးပံုေတြကို ထရံမွာတုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုးကပ္တတ္သူ။ (ခင္ဗ်ား ခဏခဏ ဆုပ္ၿဖဲပစ္ရတယ္။) အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ စိုက္တတ္သူ။ သတင္းစာက နာေရးေၾကာ္ျငာဖတ္သူ၊ (ခင္ဗ်ားစိတ္ပ်က္တဲ့) သူရႆတီ ကိုးကြယ္သူ။ အသံုးအစဲြ လက္ဖြာၿပီး အတန္အသင့္စိတ္မာသူ။ အဲဒီ ခင္ဗ်ားအေမကေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ အရက္မေသာက္၊ မိန္းမ မယူတဲ့ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ အမူအရာရိွတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပါးစပ္က တခါတေလ သင္တုန္းဓားထုတ္တဲ့စက္႐ံုလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ အယူအဆေတြနဲ႔ စကားလံုးေတြ ထြက္လာတတ္တာၾကားရင္ နားမလည္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ (အံ့ဩပံုေတာ့မရပါဘူး) သူ မဖတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္စင္ထဲက စာအုပ္ေတြကမ်ား သူေမြးထားတဲ့သားကို ဖ်က္စီးပစ္လိုက္သလားလို႔ သံသယပြားေကာင္းပြားမယ္။

ခင္ဗ်ားရဲ႕ညီ ညီမေတြကလည္းဒီလိုပါပဲ။ သူတို႔ေ႐ွ႕မွာ အေဖနဲ႔အေမကို (ဘယ္လိုစကားစပ္တည့္ သြားတယ္မသိဘူး) ခင္ဗ်ားက 'မိဘေမတၱာဆိုတာလည္း ပုထုဇဥ္ေမတၱာမို႔ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ဖံုးလႊမ္းေနလို႔ မခိုင္မာေၾကာင္း၊ ဘုရား႐ွင္ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ တစ္တန္းတည္းထားၿပီး ေျပာဆိုေနၾကတာဟာ မွားယြင္းေၾကာင္း' အေလွ်ာ့မေပးတမ္း ေျပာေနတာၾကားေတာ့ စိတ္ပ်က္ၾကတာေပါ့။ မိဘကို စိတ္မေကာင္းေအာင္ ဒီလိုမေျပာသင့္ဘူးလို ့သူတို႔ထင္မွာပဲ။ သူတို႔က ဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ားထက္ ပိုၿပီးလိမၼာတယ္။ သူတို႔ဟာ ႐ိုးသားတယ္။ (ေဆးလိပ္ေတာင္မွ ဘယ္သူမွ မေသာက္တတ္ၾကဘူး) မရိုင္းပ်တဲ့ ပညာတတ္ေတြ ဆိုပါေတာ့။ သဘာဝသိပ္မက်တဲ့ (ဘဝမွာ တကယ္အသံုးမဝင္တဲ့) အမ်ားသံုးေခတ္မီ အယူအဆေတြ လည္း႐ွိၾကတယ္။ အရာရာကို သူမ်ားၾကည့္ျမင္သလို ၾကည့္ျမင္ၿပီး သူမ်ားေျပာဆိုသလိုလည္း ေျပာဆိုတတ္ၾကတယ္။ (အဲဒီလို ေနထိုင္တာက ေလာကမွာ အႏၱရာယ္လည္းကင္း၊ လြယ္လည္းလြယ္တာကိုး) ခင္ဗ်ားကေတာ့ သေဘာမက်ဘူး။ သူတို႔ကို လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚေစခ်င္တယ္။ သဘာဝက်တဲ့ ဆင္ျခင္ ဉာဏ္မ်ဳိး ႐ွိေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လိုအပ္ရင္သူတို႔နဲ႔ အတိုက္အခံေျပာတာပဲ။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔အစ္ကိုႀကီးအေပၚ မ်ဳိးမတူတဲ့ အိမ္ေမြးသတၱဝါ တစ္ေကာင္လို သေဘာထားတဲ့အခါလည္း ရိွမွာေပါ့။ တခါတေလလည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူခ်င္ယူၾကမယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့႐ိွတယ္။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားကို နားမလည္ဘူးဆိုတာပဲ။

ခင္ဗ်ား မိတ္ေဆြဆိုတဲ့လူေတြ ကလည္း ဘာထူးလဲ။တစ္ေယာက္ကဆို ဒီလူဟာ 'သမၼက်မ္းစာရယ္၊ ကင္းမလက္မည္းရယ္၊ မိုးတိမ္ရယ္ ေရာေမြထားတဲ့လူပဲ' လို႔ေျပာခဲ့တာပဲ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ၿပံဳးမယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အဘိဓာန္မွာ မိတ္ေဆြဆိုတဲ့ အနက္ကိုဖြင့္ရင္ အကူအညီေတာင္းတဲ့သူ လို႔ပဲ အဓိပၸါယ္ ရတယ္မဟုတ္လား။ လမ္းစရိတ္တဲ့။ ေဆးဖိုးဝါးခတဲ့။ ထမင္းဖိုးတဲ့။ အဲဒီအထဲမွာ အဆိုးဆံုးက တန္ဖိုးျဖတ္ရခက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အက်ဳိးအၾကာင္းမဲ့တရားေတြ ေရာပါသြား တတ္တာပဲ။

ခင္ဗ်ားက သဘာဝက်တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေခါင္းကို ျဖတ္ေပးလိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့သူ။ အဲ... သဘာဝမက်ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘြားေအကိုေတာင္ ယပ္ခက္ေပးဖို႔ ျငင္းမယ့္သူ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ တာဝန္ေတြက အမ်ားသား။ ကိုယ္ခႏၶာထဲကို ဝင္လာႏိုင္တဲ့ နွာေစးေခ်ာင္းဆိုး ျဖစ္တဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးရဲ့ အႏၱရာယ္ကအစ ကမၻာေျမႀကီးရဲ့ ျပင္ပေလထုအလႊာျဖစ္တဲ့ အိုဇုန္းလႊာပ်က္စီးမွာကို ကာကြယ္ေနၾကရတယ္မဟုတ္လား။ ဒီအထဲမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုေတာင္ တာဝန္မယူနိုင္တဲ့လူေတြက ခပ္ျမင့္ျမင့္ အေၾကာေလွ်ာ့တဲ့ အလုပ္ (အနုပညာကို တာဝန္မဲ့ခြင့္ လိုင္စင္တစ္ခုလို ကိုင္စြဲေနတာေတာ့ ခြင့္လႊတ္စရာ မရိွဘူး။ လူတိုင္းဟာ ခင္ဗ်ား အလုပ္လုပ္သလို လုပ္နိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ- ခပ္ေပါေပါ ဝတၳဳေတြကိုေရး၊ ေရာင္းစားတာမ်ဳိး။ ေၾကာက္လန္႔ မသြားပါနဲ႔။ အဲဒါဟာ စာေပ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖ်ာရက္ေရာင္းသလို၊ တံျမက္စည္း လုပ္ေရာင္းသလိုေပါ့။ တစ္ခါက ခင္ဗ်ားေျပာသလိုေပါ့။ (တေရးနိုးထ ဘယ္ဘက္ေျခမကို မင္တို႔ၿပီး ေနာက္ျပန္ ေရးရင္ေတာင္ ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္မ်ဳိးေတြေလ) ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားလုပ္သလို မလုပ္ဘဲလည္း ေနနိုင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုဘဲေနေန ကိုယ့္ဘဝကိုတာဝန္ယူရဲတဲ့ သတိၱေတာ့ ရိွဖို႔ လိုတာေပါ့။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ သတိၱမ်ဳိးေလာက္မွ မ႐ိွရင္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မေျပာၾကပါနဲ႔။

ခင္ဗ်ားက 'အနုပညာဆိုတာ တံေတြးေထြးတိုင္းေတာင္ ပါသြားတတ္တဲ့အရာလို႔ ထင္တဲ့သူ မဟုတ္လား။ အဲဒီလူေတြ စာမေရးခင္ အရင္ဆံုး သူတို႔ ဦးေနွာက္ေတြကို တံေတာင္ဆစ္ေရာက္ေအာင္ ခြဲစိပ္ကုသေပးဖို့ လိုတယ္။' လို႔ေျပာတတ္တယ္။ တျခားသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သနားတတ္သူ။ အနုပညာသမားဆိုတာ ယိမ္းသမလည္းမဟုတ္၊ အရန္မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕ဝင္လည္း မဟုတ္လို႔ ညီညြတ္စရာ မလိုဘူးလို႔ ေျပာတတ္သူ၊ ေတာ္စတိြဳင္းရဲ႕ စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဝတၳဳကို ခပ္ညံ့ညံ့လို႔ သတ္မွတ္သူ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဝင္ဖူးတာနဲ႔ ေဘာလံုးကန္ဖူးတာေၾကာင့္ ကမူးရဲ႕ဝတၳဳေတြဟာ ဖတ္စရာမလိုဟု မွတ္ခ်က္ခ်သူ။ ဗစ္တိုးရီးယား ဒီစီကား ကို အီတလီသုခလို႔ ေလွာင္တတ္သူ။ ျမန္မာျပည္က ပန္းခ်ီျပခန္းေတြထက္ နိုင္ငံျခားျဖစ္ ႐ွပ္အက်ႌေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြကို ပိုမိုတြယ္တာသူ (အဲဒီဆိုင္ကေလးေတြက ဒီဇိုင္းေတြကအာရံုကို ပိုလတ္ဆတ္ေစတယ္။) စာေပေလာကမွာ ဆရာေခၚစရာ မထားသူ။ ယံုၾကည္မႈအတြက္ တစ္ကမၻာလံုးကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဝန္မေလးသူ။ ခင္ဗ်ားက ဘဝရဲ႕ ေလကြယ္ရာအရပ္မွာ တစ္သက္လံုး (ခင္ဗ်ားအေဖလို၊ ၿပီးေတာ့ တျခားသူေတြလို) ေက်ာက္ခ်ကပ္ခိုခ်င္တဲ့ သူမွမဟုတ္ပဲ။ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္သမွ် ရြက္လႊင့္ၿပီး ကၽြန္းအသစ္႐ွာခ်င္တဲ့သူ။ ခင္ဗ်ားဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ေတြကို ကဗ်ာေရးပစ္တယ္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းေျပးတယ္။ အိမ္ကလည္း ေျပးတယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ စစ္တုရင္ ကစားတယ္။လၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ရုပ္႐ွပ္႐ံုမွာ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ အားလံုးကို သေရာ္ေတာ္ေတာ္ စကားေျပာတယ္။ အယူအဆကလည္း ေနရာတကာမွာ ကန္႔လန္႔လို႔ ဆိုရမယ္။ (လူအမ်ားစုနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္ဘူး) ခင္ဗ်ားဟာ ဒုစရိုက္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တဲ့ မိုက္ကန္းေပါ့သြမ္းသူ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပံုစံကိုက္ လိမၼာသိမ္ေမြ႕သူေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ (သဘာဝတရားအတိုင္း ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ခၽႊန္တက္တဲ့ ေက်ာက္ေစာင္းနဲ႔ တူမလားပဲ) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အရာရာ (အစဥ္အလာ ၿဖစ္ထြန္းေနတာ) ကို သေဘာမေတြ႕တဲ့သူ။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္စမွာပဲ တစ္ေလာကလံုးကို သမ္းေဝစရာလို႔ ျမင္တတ္သူ။ ခင္ဗ်ားအေဖနဲ႔လည္း မတူတဲ့သူ။ ခင္ဗ်ားအေမနဲ႔လည္း မတူတဲ့သူ။ တျခား ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း မတူတဲ့သူကိုး။ မွန္ထဲမွာ နွုတ္ခမ္းေလးတြန္႔႐ံု ခင္ဗ်ားၿပံဳးေနတာ ျမင္ရတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးတစ္ေယာက္ေတာင္ ခင္ဗ်ားေ႐ွ႕မွာ ႐ွက္ၿပီး လဲေသသြားနိုင္တဲ့ အၿပံဳးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ။

သစၥာနီ (႐ုပ္႐ွင္ေတးကဗ်ာ-၁၉၉ဝ)